Yüksek lisans tez çalışmaları, Doktora tez çalışmaları, makaleler ve Hadis çevirileri Hadislerle ilgili Türkiye’de yapılan çalışmalardandır.

Kütüb-i sitte Şerh değil Ravi çalışmasıdır.

Hadislerin tamamının râvilerine veya konularına göre kitaplara geçtiği üçüncü asırdan sonra hadislerin anlaşılmasına yönelik şerh çalışmaları genellikle kitaplar esas alınarak yapılmaya başlandı. Böylece temel hadis kaynaklarına dayalı birçok şerh yazıldı. Bunlar:
Muvatta Şerhleri
Buhârî Şerhleri
Müslim Şerhleri
Ebû Dâvûd Şerhleri
Tirmizî Şerhleri
Nesâî ve İbn Mâce Şerhleri olarak sıralanmaktadır.

Müslümanların Hz. Peygamber’e karşı sorumluluklarını ifade eden ayetlerden biri Âl-i Imrân, 3/31’dir. Diğer seçeneklerde verilen ayetler daha çok Peygamberin görevini ifade eden ayetlerdir.

Mesâbîhu’s-sünne İslâm dünyasında büyük şöhret kazanmış ve üzerine kırktan fazla şerh yazılmıştır. Bunlar arasında en tanınmışı Hatîb et-Tebrizî diye tanınan Muhammed b. Abdillah’ın (ö. 737/1336) Mişkâtü’lMesâbîh’idir. Hatîb et-Tebrizî bu eserinde Begavî’nin sahih ve hasen diye ikiye ayırdığı hadisleri yeniden düzenlemiştir. Onun hadisleri seçme şartlarını dikkate alarak esere üçüncü bir bölüm daha eklemiştir. Birinci bölüm Begavî’nin sıhah dediği hadisleri ihtiva etmektedir. 

Keşmîrî’nin hadis okuturken takip ettiği genel usullerin dördü yukarıda verilmiştir. 

Hadis kitapları, içerdikleri hadislerin sağlam veya zayıf olduklarına göre değil, yazılış ve düzenleniş yöntemlerine göre gruplandırılmışlardır. Bunlardan biri, sağlam ve sağlam olmayan hadisleri bir araya getirmekle birlikte, hadislerin sıhhat durumu hakkında bilgi verenler ve kendi kanaatlerini belirtenler. Tirmizî’nin el-Câmiu’s-sahîh isimli eseri buna örnektir. 

Osmanlı dârulhadîsinin I. Murad devrinde İznik’te Çandarlı Hayreddin Paşa tarafından yaptırıldığı kabul edilir.

Hadis ilminde, Hz. Peygamber’den gelen haber/haberler anlamına gelir.

Tanınmış tahric eserlerinden biri İmam Gazzâlî’nin İhyâü ulûmi’d-dîn adlı eseri üzerine Zeynüddin el-Irâkî’nin çalışmasıdır.

Osmanlı’nın egemen olduğu her yere açılmıştır. İlk Osmanlı dârulhadîsi I. Murad devrinde kurulmuştur. Edirne Dârulhadîsi’ni II. Murad yaptırmıştır. Abdullah Paşa Dârulhadîsi II. Beyezid devrinde yaptırılmıştır. İbn Melek burada en çok okunan hadis kitaplarından olan Sâgânî’nin Meşâriku’l-envâr’ı üzerine Mebâriku’l-ezhâr isimli şerhini yazmıştır.

Sünnet kelimesi Ara sıra ve gelişigüzel yapılan şeylere değil, âdet niteliğinde, devamlı ve sürekli, aynı zamanda bilinçli davranışları ifade eder.

el-Ca^mi‘, Abdürrezza^k’ın Musannef’inin sonunda 1972 de Beyrut’ta basılmıştır. İçinde 1614 hadis vardır. Hadisler ba^b isimli konu başlıkları altında tasnif edilmiştir. Tedvin döneminden Tasnif dönemine geçişin öncü kitaplarındandır. Kendinden sonraki eserleri hem içerik hem tasnif yöntemi açısından etkilemiştir.

Mukayeseli çalışmalar adı altında üç eser vardır. Mecma’u’z- zevâid, el-Metâlibü’l-‘âliye ve İthâfü’l-hıyere. 

Genel olarak ilim öğrenme veöğretmenin önemine dikkat çekmiş ve bunlara teşvikte bulunmuştur. Hz. Peygamber’in bu konudaki adislerinden öğreniyoruz ki, ilim öğrenmek her Müslüman’a farzdır. Kişi üstünlüğünü ilmiyle sürdürebilir. Geriye bırakılan faydalı ilim, ölümünden sonra insanın amel defterinin açık kalmasına sebep olan üç şeyden biridir. İnsan ilim öğrenme yolunda olduğu sürece Allah yolunda demektir.

Türkiye’de akademik hadisçiliğin başlatıcısı, aslen Bosnalı olup uzun yıllar başta Ankara İlâhiyat Fakülte’si ve Erzurum İslâmî İlimler Fakültesi’nde dersler veren M. Tayyip Okiç’tir. Mehmed Said Hatiboğlu ve Talat Koçyiğit Ankara İlâhiyat Fakültesi’nde onun yetiştirdiği iki hadis profesörüdür.

Diyobend’deki Dâru’l-Ulûm Medresesi’ne gitti. Burası Hindistan’ın Ezher’i gibi idi. Oranın Rabbânî âlimlerinden, öncekilere ilâveten, sahih ilim, isabetli görüş, sünnete ittiba aşkı, ahlâk ve edeb güzelliği kazandı. Bu medresede birçok hadis ve fıkıh kitabı okudu ve 1313/1896’da buradan mezun oldu. Mezuniyetinden sonra bir müddet Delhi’de hocalık yaptı. Orada elMedresetu’l-Emîniyye ismiyle, kısa zamanda meşhur olan bir okul da açtı. 

el-Usûlü’l Hamse Buhârî ve Müslim’in Câmi‘leri ile Ebû Dâvûd ve Nesaî’nin Sünen’leri ve Tirmizî’nin Câmi‘inden oluşur.bu eserlere Mâlikî Mezhebini benimseyen Endülüslü ve Kuzey Afrikalı âlimler İmam Mâlik’in Muvatta’ını eklerler ve böylece bu kaynaklar toplu olarak el-Kütübü’s-Sitte adını alır. Dolayısıyla İmam Mâlik’in Muvatta’ı el-Usûlü’l Hamse’de yer almaz.

Cem’ul-cevâmi’ Süyûtî’nin bütün hadisleri toplamak üzere kaleme aldığı
eserdir. Fakat bu eseri tamamlayamadan vefat etmiştir. 

Hariciler, Kur’an’da hüküm verme yetkisinin sadece Allah’a ait olduğunu belirten bazı ayetlere bakarak Kur’an’da yer almayan hükümler taşıyan hadisleri kabul etmemeye başladılar.