İmla^’da hoca yazdıracağı şeyi dikkatli bir şekilde yazdırmakta, talebe de aynı şekilde söylenenleri dikkatle yazmaktadır. Bu durum yanılma ihtimalini azaltmaktaydı. Ayrıca gerektiğinde açıklama yapılabilmekte ve soru sorulabilmekteydi. Bu ise, hadisi anlama ve aslına uygun tespit etme imka^nını artırmaktaydı. Bu sebeple imla^’ hadis almanın en güvenilir usu^lü kabul edilmiştir.

Sadece sahih hadisleri bir araya getirmek maksadıyla birçok kitap yazılmıştır. Bunların en meşhurları Buhârî (ö.256) ile Müslim’in (ö.261) el- Câmi’s-Sahîh isimli kitaplarıdır. İkisine birlikte sahîhayn denilen bu iki kitap bütün müslümanların kabulüne mazhar olmuşlardır. Bunun için bu iki kitapta bulunan bir hadise müttufekun aleyh: üzerinde ittifak edilmiş hadis denir. 

Mütevâtir sözlükte, araya zaman girmekle beraber kesintiye uğramaksızın,
devam etmek, birbiri ardınca gelmek anlamındaki v-t-r kökünden gelmektedir. Bir hadis terimi olarak mütevâtir şöyle tanımlanmıştır: “Yalan bir haberi rivayet etme hususunda birleşmeleri aklın ve âdetin kabul
etmeyeceği kadar kalabalık râvîler topluluğunun kendileri gibi bir topluluktan alıp naklettikleri, görülen ve duyulan (his ve müşahedeye dayalı) bir olayla ilgili 

Cenneti kazanma hırsı dışındaki diğer sebepler hadisleri uydurma nedenleri olarak gösterilebilir.

Soruda bahsi geçen hadisi uyduran kişi D seçeneğindeki Gıyâs b. İbrahim’dir. Gıyâs b. İbrahim, Halife Mehdî’ nin yanına bir iş için girdiği zaman onun güvercin uçurduğunu ve yarıştırdığını görünce “Ok, deve, at ve kuş yarışlarından başkası için, yarış tertip etmek suretiyle ödül alınmaz”hadisini uydurmuştur. Halife Mehdî, bu sözden memnun olmuş ve Gıyâs b. İbrahim’e hatırı sayılır miktarda para vermiştir. Daha sonra hadisin makbul şeklinin aslında bulunmayan “kuş” kelimesini, Gıyâs b. İbrahim’in kendisinin ilave ettiğini anlayınca “Senin şu kafan varya, tam bir yalancı kafasıdır” diyerek onu huzurunda kovmuş ve hadis uydurmaya sebep olduğu için de güvercinlerin kesilmesini emretmiştir.

Osmanlı döneminde ilk dârulhadîs, I. Murat devrinde (1360-1389) Çandarlı
Hayrettin Paşa tarafından İznik’te 

Osmanlıda egemen mezhep olarak Hanefîliğin kabul edilmesi ekoller arasındaki rekabetin oluşmasını ve tabiatıyla farklı eserlerin yazımını azaltmıştır. 

Sema ve kıraat meclislerinde yazıdan kaynaklanan hatalar tashih edildikten sonra hadisin yorumu, sıhhati ve hadisin kime ait olduğuna dair ilave bilgiler de verilmekteydi. 

Lafzî mütevâtir, bütün rivayetlerinde lafızları aynı olan yani, Hz. Peygamber’in ağzından çıktığı şekilde bize ulaşan hadislerdir. Mütevâtir, mutlak olarak zikredildiğinde lafzî olan anlaşılır. Hz. Peygamber’in hadisleri içerisinde lafzî mütevâtirin ne kadar olduğu tartışmalı bir konudur. İbnü’s-Salâh’a göre lafzî mütevâtir örneği bulmak zordur. İbnü’s-Salâh bu kısma örnek olarak Hz. Peygamber’in, “Kim bilerek benim adıma yalan uydurursa cehennemdeki yerine hazırlansın” hadisini vermiştir. Doğru cevap D’dir.

Şıklarda bahsedilen eserlerden hepsi derleme niteliğindeki çalışmalardır. Sahihaynı bir araya getiren 10 kadar eser bulunmaktadır  fakat Bunlar arasında sadece Humeydî’nin “el-Cem’ beyne’s-Sahîhayn" ı râvilere göre tertip edilmiştir. Humeydî eserin tertibinde sahâbîleri fazilet derecelerine göre sıralamış ve rivâyet ettikleri hadisleri zikretmiştir. Diğer eserler ise konu esaslı telif edilmiştir. Bu nedenle Humeydinin eseri diğerlerinden ayrılmaktadır.

Nakil Dönemi miladı XI ve XII. yüzyıllarda yaşanmıştır.

Râvî, rivâyet kuralları çerçevesinde hadisi alıp nakleden kimsedir. 

İslâm bilginleri, bakış açılarına göre bu konuda farklı sıralamalar yapmışlarsa da, en uygun ve kapsayıcı gözüken sıralama şöyledir: Hür erkeklerden Hz. Ebû Bekr, hür hanımlardan Hz. Hatice, çocuk ve gençlerden Hz. Ali, âzadlı kölelerden Zeyd b. Hârise ve kölelerden Bilâl-i Habeşî ilk müslüman sahâbîlerdir. önemlidir.

Hz. Ali ve İbn Mes’ûd, Kûfe’nin bir ilim merkezi olarak tanınmasında büyük paya sahiptir. Bu iki sahâbînin ilmi, yaşlı tâbiîlerdan olan Alkame, İbrahim en-Nehaî ve Hammâd b. Ebû Süleyman’a onlardan da genç tâbiîlerden sayılan İmam A’zam Ebû Hanîfe’ye ulaşmıştır. Dolayısıyla bazılarınca “Türklerin mezhebi” diye nitelendirilen Hanefî mezhebinin şekillenmesinde bu iki sahâbî kanalıyla gelen rivayetler merkezî bir yeri işgal eder. 

Haber-i vahid hadis, herhangi bir tabakada ravi (hadisi rivayet eden) sayısı 3-4 ‘ü geçmeyen, yani mütevatir hadisinin ravi sayısına ulaşamayan hadislerdir.

Sahih ve hasen hadis için aranan şartlardan birini ya da birkaçını taşımayan hadislere zayıf hadis denir.

Müşafehe, hadislerin bizzat Hz. Peygamber’den işitilerek aktarma işlemidir. Hadisleri Hz. Peygamber’in davranışlarını görerek aktarma işlemine müşahade, diğer sahabilerin öğrendiklerini ezberleme işine hıfz, karşılıklı konuşma suretiyle hafızadaki bilgileri taze tutma işlemine müzakere denir.

Bu kitabın yazılmasının amacı mevzu hadisleri bir araya getirmektir.

Soruda özellikleri verilen hadis türü Sahîh hadistir. 

Sahâbe genelinde en son vefat eden kişi 110/728 yılında Mekke’de vefat eden Ebu’t-Tufeyl Âmir b. Vâsile el-Leysî’dir. Şehir veya bölgeler özelinde en son vefat eden sahâbîler konusunda farklı görüşler bulunmakla birlikte, Câbir b. Abdullah’ın (ö. 78/697) Medîne’de, Enes b. Mâlik’in (ö. 93/712) Basra’da, Abdullah b. Ebî Evfâ’nın (ö. 86/705) Kûfe’de, Abdullah b. Büsr’ün (ö.88/707) Şam’da, Ebû Übeyy Abdullah b. Harâm’ın (ö. ?) Filistin’de, Ürs b. Amîra’nın (ö. ?) Cezîre’de, Hirmâs b. Ziyâd’ın (ö.102/720) Yemâme’de ve Abdullah b. el- Hâris b. Cez’in (ö. 86/705) Mısır’da en son vefat eden sahâbî oldukları kabul edilir.