Hadis öğrenme ve öğretme adabı açısından öğrencilerin uyması gereken kurallar yedi maddede şu şekilde sıralanabilir: (1) İhlas ve iyi niyet, (2)öğrendiğiyle amel etmek, (3) hadisi ehlinden almaya çalışmak, (4) hocaya saygı göstermek, (5) arkadaşlarıyla bilgi paylaşmak, (6)ilmi ve tedrici bir metot takip etmek, (7) hadis usulüne önem vermek. Buna göre öğrenen kişi öğrendiklerini arkadaşlarıyla paylaşmalıdır. Öğrendiklerini kimseyle paylaşmama kuralı yoktur.

Devlet yanlılığı hadis tarihinde görülen uydurma sebeplerinden değildir.

Sahâbî demek Hz. Peygamber’i mümin olarak gören ve müslüman olarak ölen kişiye verilen bir sıfattır. 

Buhârî ve Müslim’in el-Câmiu’s-sahîh’lerindeki hadisleri bir araya toplayan eserlerin ilk örneği Cevzakî’ye (ö. 388/998) aittir. 

Hz Peygamber, “Ben ancak bir muallim olarak gönderildim” (İbn Mâce, Mukaddime, 17) buyurarak kendisini öğretici olarak nitelendirmiştir. 

İslâm dünyasında 18. yüzyılın bir kısmı ile 19. yüzyılda hadis alanındaki çalışmalarıyla öne çıkan bölge, Hint Alt Kıtası diye isimlendirilen bölgedir. 

Mürsel hadis merdud hadislerden olup zayıf hadisler kategorisine girer.

Rivâyet lafızlarının kullanımındaki yaygınlıkta tarihi süreçteki gelişimlerinin de önemli etkisi olmuştur. Hicrî birinci ve ikinci asırlarda en çok kullanılan edâ siğası “an” iken üçüncü yüzyılda “haddesenâ” ve “ahberenâ” olması da bu sebepledir. 

Mekke’de gözden uzak bir yerde bulunan Dâru’l-erkam (Erkam’ın evi), İslâmın ilk zamanlarında belli bir gizlilik içerisinde yürütülen Müslümanları eğitme faaliyetinde önemli bir buluşma noktası idi.

Yüce Allah’a, Kur’an olmayarak nispet edilen söz ve işle ilgili hadise Kudsi denmektedir. Kudsî hadîs yerine rabbânî hadîs veya ilâhî hadîs de denir.

Üveys el-Karanî Muhadramun sahabelerindendir.

Yukarıdaki soruda tanımlanan hadis, B seçeneğindeki Mütevâtir hadistir. Haber-i Vâhid, herhangi bir tabakada râvî sayısı, mütevatir hadisin râvî sayısına ulaşamayan hadistir. Makbûl hadisler, Hz. Peygamber’e ait olma ihtimali fazla olan hadislerdir. Merdûd hadisler, Hz. Peygamber’e ait olma ihtimali az olan hadislerdir. Munkatı’ ise hadis ilminde, senedinde sahabeden sonra bir veya peş peşe olmayarak, birkaç râvî atlanmış olan hadislerdir. 

Râvînin yalancılığı (kezzâb), yalan söylemekle itham edilmesi (müttehem bi’l-kizb), çok hata yapması (fuhş-i galat), fıskı ve hadisin şâz olması aşırı cerh sebebi Kabul edilmiş ve bu tür hadislerin zayıflığı şiddetli zayıflık olarak nitelendirilmiştir.

Sahabiliğin tesbit yollarında mezhep yer almamaktadır.

Dönemin önde gelen hadis alimlerinden Ma’mer b. Raşid (ö. 152/778)’dir. 

Konuya genel ve özel diye iki açıdan bakmak mümkündür: Sahâbe genelinde en son vefat eden kişi 110/728 yılında Mekke’de vefat eden Ebu’t-Tufeyl Âmir b. Vâsile el-Leysî’dir.

Hadis İlminde bir hadisin farklı isnad zincirleriyle gelen her bir kanalına tarîk (طريق (veya vech (الوجه (de denir. Doğru cevap A'dır.

İslam alemine özgü olan isnad sistemi hadis tarihi içinde ortaya çıkan özel bir sorgulama sistemidir. Bu sistem içinde uydurma hadislerin ortaya çıkarılması için hadis senetleri tenkid süzgecinden geçirilir ayrıca hadis metinleri incelenir. Hadis uyduran ravilerin ortaya çıkarılması için yapılan incelemeler cerh ve ta’dil ilminin gelişmesini sağlamıştır. Bir başka önlem ise İslam alimlerinin mevzü hadisleri bir araya getirdiği eserler ortaya koymasıdır. Bu eserlerin genel adı el mevzü’at’tır. Hadis ilmi oldukça geniş ve derin bir çalışma alanı olarak her Müslümana öğretilmesi pratik bir uygulama değildir.

Haber-i vahîd hadisler kendi içinde, meşhur, azîz, ferd ve garîb şeklinde D seçeneğinde verildiği gibi dört kısma ayrılırlar. 

Mütevâtir hadîs dışındaki hadisler Hz. Peygamber’e ait olup olmama ihtimaline göre başlıca iki kısma ayrılırlar: Makbûl Hadisler, Merdûd Hadisler. Hz. Peygamber’e ait olma ihtimali fazla olan hadislere makbûl, az olanlara ise merdûd denilir. Makbûl hadîsler sahîh ve hasen diye ikiye ayrılırlar. Sahih hadisler iki kısma ayrılırlar: Sahih li-zâtihi ve Sahih li-gayrih.