Ege coğrafyasında Yunan karakterli kent-devletlerinin ortaya çıkışı, Akhaların saray merkezli yerleşimlerinin çökmesinden sonra olmuştur.

Sparta ile Atina arasında M.Ö. 395 yılında başlayan Korinthos Savaşı; Haliartos, Knidos ve Koroneia gibi üç önemli çarpışmadan sonra, Perslerin Sparta’ya destek vermesi ile M.Ö. 386 yılında son bulmuş oldu. Korinthos Savaşı, Spartalılara yalnızca prestij kazandırdı; savaşın asıl galibi ise kuşkusuz, Perslerdi.

Artemision ve Thermopylai’den galip ayrılan Persler, Salamis, Maraton, Plataia ve Mykale savaşlarından mağlup ayrıldılar.

Akha (Myken) merkezlerinin yıkılışı M.Ö. 13. yüzyılın sonunda veya 12. yüzyılın başında gerçekleşmiştir. Bu dönem aynı zamanda Ege Göçlerine sahne olduğundan, Akha merkezlerinin yıkılışı da bu göçlere bağlanmaktadır. Neredeyse aynı tarihlerde hem Troia hem de Hitit Devleti tarih sahnesinden silinmiştir. Ancak bu dönemde Myken merkezleri ortaya çıkmamış aksine yıkılmıştır.

Akha merkezlerinin yıkılışının yanı sıra Ege ve Dor Göçlerinin damgasını vurduğu M.Ö. 12. yüzyılla birlikte Ege coğrafyasında Tunç Çağı sona ermiş, Demir Çağı'na geçilmiştir.

Atinalıların Perslerle arasının iyi olmadığı bir zamanda, bu kez Spartalı Komutan Antialkidas (Antalkidas) yeniden Perslere yakınlaşmaya başladı. Amacı, bir Sparta-Pers dayanışması ile Atina’yı barışa zorlamaktı. Nitekim Hellespontos’u kapatarak Atina ve müttefiklerini barışa zorladı (M.Ö. 386). Kendi adından dolayı “Antialkidas Barışı” ya da Pers kralından dolayı “Kral Barışı” olarak anılan bu barış antlaşmasına göre, Anadolu’daki Yunanca konuşan ve Hellen kültürünün etkisi altında bulunan kentler Pers egemenliğine bırakılıyordu.

Büyük İskender’in M.Ö. 13 Haziran 323’te Babylon’da (Babil) ölümünden sonra, meydana getirilmiş olan imparatorluğun başına kimin geçeceği sorun oldu; çünkü İskender, tahta vâris bırakmamıştı. Bu belirsizlik nedeniyle kısa bir süre sonra taht kavgası başladı. İskender’e en yakın olan komutanlar, imparatorluğun başına geçmek ya da belirli bölgelerde yönetimi ele almak için birbirleriyle mücadeleye başladılar. Çok geçmeden, “Diadokhlar” (Diadokhoi; tekili diadokhos) adı verilen İskender’in haleşeri, yani ona yakın olan komutanlar, Babylon’da bir Devlet Konseyi oluşturarak, imparatorluğun yönetim biçiminin nasıl olacağı konusunu tartıştılar. İmparatorluğun başına vekâleten atanacak adaylar arasında adı en çok geçenler Perdikkas, Ptolemaios, Seleukos, Lysimakhos, Antipatros, Krateros ve Antigonos idi. Bunlardan Antipatros, Krateros ve Antigonos ise Konsey’e katılmamışlardı. Bu arada, İskender’in karısı Roksane’nin doğacak çocuğunun erkek olması halinde, Konsey onu kral seçecekti. Bu bekleyiş sırasında imparatorluğun başıboş kalmaması için devletin başına geçici olarak Perdikkas atandı

Büyük İskender’in ölümünden sonar tahta geçme mücadelesi veren halefleri arasında yapılan savaşlar sırasıyla Gaza, Ipsos ve Korupedion savaşlarıdır.

M.Ö. 378’de Thebailılar kaleyi tekrar ele geçirdiler ve M.Ö. 371’de ünlü Leuktra Savaşı’nda topraklarını istila eden Spartalılara karşı büyük bir zafer kazandılar ve onları Orta Yunanistan’dan attılar.

Akha merkezlerinin yıkılışının yanı sıra Ege ve Dor Göçlerinin damgasını vurduğu M.Ö. 12. yüzyılla birlikte Ege coğrafyasında Tunç Çağı sona ermiştir.

Birkaç kent ya da ufak yerleşim biriminin birleşerek oluştuğu kent devletlerini tanımlamak için “synoikismos” terimi kullanılır.

Günümüzde, Ege Denizi’ndeki adalardan Imbros (Gökçeada) ve Tenedos(Bozcaada) Türkiye sınırları içinde kalırken, geri kalan tüm adalar Yunanistan sınırları içindedir.

Batı Anadolu’ya ilk gelenler Aioller idi. Yunanistan’daki Thessalia ve Boiotia bölgelerinden gelen Aioller, Lesbos Adası ile Batı Anadolu’nun kuzeydoğu kesimine (Edremit Körfezi ve civarı) yerleştiler.

Dönemin Tunç Çağı olarak adlandırılmasının nedeni, bakır-kalay alaşımı olan tunçtan yapılmış eşyaların ya da silahların Ege Dünyası’nda görülmeye başlamasıdır. Fakat bu metal objeler nispeten nadir olup, daha çok toplumun üst tabakalarındaki kişilerin elindedir.

Tunç Çağı Giritlileri'nin esas olarak kullandığı tapınak yerleri saray içindeki bir mekan veya dağlardaki doruk tapınaklarıydı. 

İlk Tunç Çağı’nda Anadolu’daki önemli merkezler arasında Troia ilk sırayı almaktadır. Troia’nın I. - IV. tabakaları İlk Tunç Çağı’na ilişkindir (M.Ö. 3. binyıl).Troia kazılarında bulunan ve genel olarak Troia Hazineleri olarak bilinen altın ve gümüş eserler, bugün Avrupa ve ABD’nin çeşitli müzelerine dağılmış olup çoğu Rusya’daki Puşkin Müzesi’ndedir. İstanbul Arkeoloji Müzeleri ile Çanakkale Müzesi’nde de Troia Hazinelerine ait bir grup eser vardır.Doğru cevap B'dir. 

Tholos mezarların en önemlileri ise içinde bulunan değerli eserlerden dolayı yanlış olarak “Atreus Hazine Binası” olarak adlandırılan mezar yapısı ile “Klytemnestra” mezar yapısıdır. Bu mezarlara dromos denen dar uzun bir koridor ile girilmekte ve bu koridorun sonunda dairesel planlı mezar odası yer almaktadır; mezar odasının çatısı tonozla kapatılıyordu. Tamamlanmış ve içine gömü yapılan mezar odasının ve önündeki girişin üzeri tıpkı bir Tümülüs gibi toprakla örtülüyordu. Atreus mezar odası yaklaşık 15 metre çapında ve yaklaşık 13 metre yüksekliğindedir. Krali veya soylu sınıfa mensup kişilere ait olan tholos mezarlar yüzyıllar önce soyulmuş olmalarına rağmen birkaçı soyulmadan günümüze ulaşabilmiştir. Tholos mezarlarıyla ilgili tüm bu kavramlar yukarıdaki seçeneklerde verilmiştir.

Gelişkin bir kent-devletinin M.Ö. 8. yüzyıldan itibaren görüldüğünü vurgulamıştık. Yunan topluluklarının henüz gelişkin kent-devleti modelinde örgütlenmedikleri ama daha basit bir çatı altında toplanmış oldukları dönemde (M.Ö. 11.-9. yüzyıllar), söz konusu kent-devletleri basileus (çoğulu basileis) adını taşıyan krallar tarafından yönetiliyorlardı.