Bu topluluk gayretine katılan başlıca isimler şunlardır: Enis Behiç (Koryürek),Hakkı Tahsin, Halit Fahri (Ozansoy), Hasan Sait Mevlevî, Hemedanîzâde Ali Naci(Karacan), Hıfzı Tevfik (Gönensoy), İsmail Zühtü, Orhan Seyfi (Orhon), Safi Necip,Selahattin Enis (Atabeyoğlu), Tahsin Nihat, Yahya Saim (Ozanoğlu), Yakup Salih.

Fecr-i Âtî topluluğu kendisine yayın organı olarak Servet-i Fünûn dergisi etrafında toplanma kararı almıştır. Şiir ve Tefekkür, Fecr-i Âtî’nin yayın organı olmak niyet ve ümidiyle çıkarılan bir mecmuadır. Fakat ancak iki sayı yayımlanabilmiştir.

İslamcılık; devlet düzeninde İslam hukukunu uygulama ve özellikle Osmanlı sınırları içindeki Müslümanları birlik halinde tutma çabasıdır.

Edebiyat tarihimizin önemli şiirlerinden birisi olan “Hisarlara Karşı” Emin Bülent Serdaroğlu’na aittir.

Hiciv ve yergi örneklerini gördüğümüz meşrutiyetin bu dönemi Devr-i İstibdat veya Devr-i Sabık olarak anılır. Doğru yanıt 'B' şıkkıdır.

1915-1921 arasında tam bir suskunluk dönemi geçiren Haşim, Türkçenin yaşadığı
değişme ve gelişmeye ayak uyduran, yoğunluğu itibarıyla öz şiire örnek gösterilebilecek
sanat şaheserlerine Piyale (1926) ile imza atmıştır.

Fazıl Ahmet (Aykaç, 1884-1967), II. Meş-rutiyet’ten itibaren matbuat âlemine giren isimlerdendir ilk edebî faaliyeti, Celâl Sahir’in çıkardığı Seyyare gazetesindeki başyazıları ve yine Celâl Sahir tarafından çıkarılan Demet dergisindeki hikâye, mensure ve Fransızcadan tercümeleridir. Daha sonra Fecr-i Âtî mensubu olarak Servet-i Fünûn’da da mensureler ve makaleler yayımlar. Hilâl ve Akşam gazetelerindeki felsefeden siyasete, terbiyeden estetik ve edebiyata kadar geniş bir kültürün mahsulü yazılarıyla dikkat çekince, Hüseyin Cahid’in teklifiyle Tanin gazetesi yazarları arasına katılır.

“Millî Edebiyat” anlayışını birtakım kurallara bağlamak niyetiyle kurulan şairler Derneği.

Fecr-i Âtî’nin mensur şiir türünde en başarılı yazarı Yakup Kadri Karaosmanoğlu’dur.

Kabul edilen görüş 1922’de saltanatın kalkması ile Milli Edebiyat Hareketinin bittiği yönündedir. Diğer görüş ise bu dönemde başlayan edebi hareketin gelişiminin 1940 yılına kadar devam ettiğini bu nedenle bitiş olarak kabul edilmesini savunur.

Edebiyat tarihini medeniyet tarihinin bir şubesi gibi gören Gustave Lanson ve aynı kanaatleri Türkçede temellendiren Şahabettin Süleyman ve Fuat Köprülü’den sonra, Türk Edebiyatını üç adımda tasnif etme geleneği yerleşmiştir. İlk adım medeniyet dairesi; ikinci adım ilgili medeniyet dairesi içindeki önemli siyasal gelişmeler ve hayat; üçüncü adım ise, o siyasal düzenin sürdüğü dönemdeki sanat ve edebiyat anlayışlarıdır.

Güzel sanatları ve bu arada edebiyatı “cemiyetin bir ifadesi” sayan ve bunların asıl gayesini ruhta estetik heyecan uyandırmak olarak kabul eden Ali Süha, Tanzimat’tan önceki edebiyatımızı “muhtelif zümre edebiyatları” diye değerlendirir. Millî Edebiyat Hareketini ima ederek “Ben yalnız adıyla değil, canıyla, kanıyla, kalbiyle ve ruhuyla millî bir edebiyat bekliyorum. Kütlenin ıstırabını bir teşrih (otopsi) hocası gibi, gözlerimizin önüne seren, muhtelif yaraların yerlerini birer birer bize gösteren bir aksiyon edebiyatı lazım” der. Bu görüşlerini ifade ettiği 1938’de, edebî geçmişini aynı açıdan değerlendirdiğinde ise kendisini, “memlekete karşı günah işlemiş, vazifesini yapamamış yazıcılardan biri” olarak beğenmediğini söyler.

Refik Halit Karay (1888-1965) da onunla aynı kaynaklardan beslenir. Hikâye yazmaya Fecr-i Âtî'de başlayan Refik Halit, bu dö¬nemde; cinsî ihtiyaçlar ve buna bağlı olarak namus kavramını, geçim derdi ve iş hayatını veya İstanbul insanının kötümserlik ve bezginliğini konu alan hikâyeler yazar.

Fecr-i Âtî’nin teşekkülünü kolaylaştıran etkenler şöyle sıralanabilir:

• Daha önceden aralarında devam eden beraberlik.
• Batılı edebî mektepler ve Edebiyat-I Cedide örneği.
• Halis edebiyat arayşı.
• Devrin her şeye politik bir gözlükle bakma alışkanlığına tepki.

Bu dönemde meslek teşkilatları da birer sivil toplum örgütü olarak toplum hayatında yerini almış ve zaman zaman etkili de olabilmişlerdir. II. Meşrutiyet ortamında, Matbuat-ı Osmaniye Cemiyeti (1908), Osmanlı Matbuat Cemiyeti (1917), Matbuat Cemiyetleri İstihlâk-i Millî Cemiyeti (1912), İstiklâl ve İktisad-ı Millî Cemiyeti (1913) yerli üretimi geliştirme fikrine dayalı iktisat dernekleri kurulmuştur.

II. Meşrutiyet Terakki ve İttihat Cemiyetinin gayretleriyle Sultan II. Abdülhamit’in anayasayı yeniden yürürlüğe koymasıyla 23 Temmuz 1908’de başladı. Osmanlı Devleti’nin başkenti İstanbul'un İtilâf Devletleri tarafından işgal edilmesi ve Meclis-i Mebusan'ın dağıtılmasıyla II. Meşrutiyet Dönemi sona erdi.

Tahsin Nahit 1910’a kadar yazdığı şiirleri, Rûh-ı Bî-kayd (1910) adıyla kitaplaştırmıştır. Bu tarihe kadar yazdığı manzumelerin hepsini almadığı söz konusu kitaplar biri Fecr-i Âtî’den bir arkadaşına ithaf edilmiş beş bölüm halindedir.