“Yeni Lisan” hareketinin öncüleri; Ömer Seyfettin, Ali Canip ve Ziya Gökalp’tir.

Cumhuriyet edebiyatının Beş Hececiler adlı ilk şiir grubunun kadrosunu oluşturan Faruk Nafiz (Çamlıbel, 1898-1973), Orhan Seyfi (Orhon, 1890-1972), Yusuf Ziya (Ortaç, 18961967) Halit Fahri (Ozansoy, 1891-1971) ve Enis Behiç (Koryürek, 1893/1949)'tir.

İslamcılık düşüncesinin edebiyattaki temsilcisi Mehmet Akif’tir.

Reşat Nuri Güntekin “Çalıkuşu” adlı eserinde İstiklal Savaşı yıllarında Anadolu’da öğretmenlik yapan Feride’nin hikâyesi anlatır.

Eylül yazarı Mehmet Rauf (1875-1931), bu romanıyla kazandığı şöhretini sürdürmek arzusuyla daima bu değerde yeni bir eser yazmak üzere hareket eder. Ancak çoğu popüler edebiyatın aşk romanları içinde değerlendirilebilecek romanlarla biyografisinden hareketle hikâyeler yazmanın ötesine geçemez. İntizar (1909),Âşıkane (1909), Genç Kız Kalbi (1912), Son Emel (1913), Menekşe (1913), Hanımlar Arasında (1914), Bir Aşkın Tarihi (1915) gibi hikâye ve romanlarını yayımlar.

Osmanlı İmparatorluğu’nda 1861 yılında Şinasi ve Agâh Efendi’nin birlikte çıkardıkları ilk özel gazete Tercüman-ı Ahval’dir.

Namık Kemal, edebiyatın millet olmadaki rolünü belirtmek için “Edebiyatsız millet dilsiz insan gibidir” benzetmesini yapmıştı. Fecri Âtî mensuplarıbu özdeyişi özellikle vurgulamışlardır.

Toplum için sanat akımı, milliyetçilik akımı ve I. Dünya Savaşı’nın ülkeye etkileri, Milli Edebiyat akımının ortaya çıkmasında etkilidir.

Millî Edebiyat'ın Şiirinde ise Ziya Gökalp (1876-1924), Ömer Seyfettin (1884-1920) ve Ali Canip (Yöntem, 1887-1967)'ten başka Fuad Köprülü (1890-1966), Mithat Cemal (Kuntay, 1895-1956), Halide Nusret (Zorlutuna, 1901-1983), Şükûfe Nihal (Başar 1896-1973), Faruk Nafiz (Çamlıbel, 1898-1973), Enis Behiç (Koryürek, 1892-1949), Orhan Seyfi (Orhon, 1890-1972), Halit Fahri (Ozansoy, 1891-1971), Yusuf Ziya (Ortaç, 1895¬1967) önde gelen temsilcilerdir.

Ömer Seyfettin’in “Tos” adlı hikâyesinin konusu batıl inançlar gibi insan yaşamını derinden etkileyen unsurlardır.

1890’ların başından itibaren edebiyat dünyasının ilk olarak açık bir kadın imzasıyla tanışmasını sağlayan Fatma Aliye Hanım bu yıllarda artık son romanı Enin’i yazarsa da başta Halide Edip olmak üzere Güzide Sabri, Emine Semiye, Şükûfe Nihal hatta Müfide Ferit gibi birçok isim onun takipçisi olarak artık daha rahat biçimde kalem tecrübelerini yayımlamaya vehayatın içerisinde etkin roller üstlenmeye başlarlar.

İki topluluk için ortak nokta; sanatın başka şeylere alet edilmemesidir. A seçeneği Edebiyat-ı Cedide’nin C, D ve E seçenekleri ise Fecr-i Âtî’nin görüşleridir.

Servet-i Fünûn’dan Halit Ziya (1868-1945) ve Tevfik Fikret (1867-1915) son eserlerini verirler ve değişen edebiyat anlayışının içerisinde yer almazlar.

Halide Edip (Adıvar, 1882-1964)'le sonraki yıllarda bu anlayışa katılan Yakup Kadri (Kara-osmanoğlu, 1889-1974), Refik Halit (Karay, 1888-1965), Aka Gündüz (1886-1958), Reşat Nuri (Güntekin, 1889-1956), Fahri Celalettin (Göktulga, 1895-1975), Müfide Ferid (Tek, 1892-1971), Ahmet Hikmet (Müftüoğlu, 1870-1927) Millî Edebiyat'ın roman ve hikâyedeki temsilcileridirler.

Yeni Hayat sonraki yıllarda Yeni Lisan’ın fikir babası Ziya Gökalp tarafından yapılmış bir adlandırmadır. Prensipleri de bizzat onun tarafından belirlenir.

Millî Edebiyat Hareketi’nin öncülerinden olan Mehmet Emin Yurdakul’un ilk kitabı Fazilet ve Asalettir.

Sanatçı 1911-1921 arasında en mükem¬mel şiirlerini yazar. Eski ve yeni anlayışıyla yazdığı şiirlerini Serab-ı Ömrüm (1934) adlı bir kitapta toplar.