Platon, Sokratik diyaloglarında erdemin bir kaç farklı çeşidinden söz eder: Cesaret, ölçülülük, dindarlık, bilgelik ve adalet.

Pyrrhon (MÖ 365 – 275) bu şüpheciliğin teorisyeni ve ilk temsilcisidir.

Aristoteles'e göre bedene edimsellik, eylemsellik kazandıran unsur Ruh'tur.

Plotinus’un hayatı ve kişiliği hakkındaki ayrıntılı bilgilere onun öğrencisi olan Porphyry’nin Plotinus’un Hayatı Üzerine (On the Life of Plotinus) adlı eseri vasıtasıyla ulaşmak mümkündür.

Doğru cevap A seçeneğidir.

Plotinus’a göre Tanrı’nın kendisi erdeme sahip değildir. Bu nedenle Tanrı’ya medenî erdemler atfedemeyiz. Doğru cevap C'dir.

Entelektüel; yani tragedya temsil edilen hadisenin izleyici tarafından sağlıklı bir biçimde anlaşılmasına imkan tanır. Bu yorumcular katharsis ile entelektüel arınmanın kastedildiği görüşündedirler. Doğru cevap E’dir.

Tragedyanın acıma ve korku duyguları uyandırarakbir duygusal arınma sağladığını yukarıda belirttik. Burada duygusal arınma diye kullandığımız kavramın Yunancası olan katharsis kelimesinin anlamı üzerine de pek çok yorum getirilmiştir. Antik Yunan’da tıp alanında (sindirim yollarının arınması) ve dini pratikte (saliklerin geçirmeleri gereken arınma merhaleleri olarak) kullanılan bu kelimeyi Aristoteles’in ne anlamda kullandığı üzerine getirilen yorumları şöyle tasnif edebiliriz: Didaktik, Etik, Terapötik, Entelektüel ve Dramatik olarak ifade edilmektedir. Bu kapsamda doğru seçenek B seçeneğidir.

Eski Stoa- Kıbrıslı Zenon, Kleanthes (MÖ 331-232) ve Khrysippos (MÖ 280-206)

Orta Stoa-Panaitios (MÖ 180-110) ve Poseidonios (MÖ 135-51)

Yeni Stoa- Seneca (MÖ 4 –MS 65), Epiktetos (55-135) ve Marcus Aurelius (121-180)
Doğru yanıt D seçeneğidir.

De Anima (Ruh U¨zerine) adlı eserinde ruh ve beden arasındaki münasebetleri araştıran Aristoteles ruhun bedenden ayrı düşünülemeyeceği kanaatindedir. Ruh bedenden ayrılamayacağı için beden öldüğünde ruh da varlığına devam edemez. Burada ruhun varlığı konusunda hemfikir olduğu hocası Platon’dan farklı olarak Aristoteles ruhun ölümsüz olduğu ve bedenden ayrı olarak var olabildiği kanaatinde değildir.

Devlet adlı eserinde Platon, bilginin nesnesinin sonsuz Varlık yani “formlar” olduğunu, buna karşılık doxa’nın nesnesinin ise duyulara konu olan varlıklar ve değişim olduğunu söyler. Başka türlü söylersek bilginin (episteme) konusu Varlık, kanaatin konusu ise varoluş (yahut ‘oluş’)tur. Böylece Meno’da epistemolojik bir karşıtlıkla ortaya atılan bilgi ve kanaat, Devlet’te ontolojik bir zemine taşınır.

Aristoteles’in ne anlamda kullandığı üzerine getirilen yorumları şöyle tasnif edebiliriz:
• Didaktik 
• Etik
• Terapötik
• Entelektüel 
• Dramatik

Platon’un estetik ile ilgili görüşlerini derli toplu bir şekilde ifade eden yegâne eseri yoktur. Başka bir deyişle onun estetik hakkındaki görüşleri, eserleri arasında dağınık halde bulunur. Yine de, onu “felsefî estetik görüşünün büyük kurucusu” olarak gösterenler için bu önemli bir sorun sayılmaz. Özellikle şu eserlerinde Platon’un estetik hakkındaki görüşlerinin özünü bulmak mümkün: Politicus, Devlet, Sofist, Yasalar, Ion, Phaedrus ve Symposium. Bu eserlerinde Platon’un estetik ile ilgili felsefesi, şu esaslar üzerinde ve temalar etrafında şekillenir:
• Temelinde “ölçü” (veya “ölçüm”) olan zanaat (techne),
• Taklide dayalı olan sanat (mimesis),
• Şiirsel yaratıcılığın temel şartı olarak görülen coşku,
• Erotik delilik ve bunun güzellikle ilişkisi.

Zenon’un bu üçlü ayırımına sonraki dönemde öğrencisi Kleanthes tarafından bazı ilaveler yapılmıştır. Örneğin Kleanthes mantık alanına retoriği, fizik alanına teolojiyi, ahlak alanına ise politikayı eklemiştir.

Aristotales mantığına göre bir şey aynı şartlarda hem kendisi hem de başka bir şey olamaz. Bu durum açıklamasıyla birlikte B seçeneğinde verilmiştir.

Şiirin amacı kalondur (güzel olmak ya da mükemmellik); tragedya kalonu belli bir mimesis (taklit) biçimi ile hedefler. 

Tek gerçeklik maddedir. 

Platon’a göre, bir eylemin iyi ya da kötü olduğunu anlamak için o eylemin salt gerçekleşme biçimine bakmak yeterli değildir. Platon’un kendi verdiği örneğe bakalım: Babasını mahkemeye şikâyet eden birinin, sırf bu hareketi nedeniyle kötülük yaptığını söyleyemeyiz. Eylemin ardına baktığımızda, şikâyet edilen kişinin haksız yere adam öldürdüğü görüldüğünde, kendisini mahkemeye şikâyet eden oğlunun kötülük değil, adalet duygusu nedeniyle iyilik yaptığını düşünürüz. “Ameller niyetlere göredir” hadisi de buna çok benzer bir düşünceyi içerir: Bir eylemin ahlâkî açıdan değerlendirilmesi yapılırken o eylemin ardındaki niyetlere de bakmak gerekir.