Sosyal model ile tıbbi-bireysel model birbirini dışlayan yaklaşımlardır. Tıbbi model için sakatlık bireysel bir kusur ya da kişisel bir trajedidir. Oysa sosyal model, sakatlığın, yeti yitimi olan insanlarla sakatlayıcı bir toplum arasındaki ilişkiden kaynaklandığını ileri sürer. Bu iki bakış, beklendiği üzere sakatlığa yönelik farklı politika ve hareket tarzları üretir. Tıbbi model sakatların tüm problemlerini yeti yitimine indirgediği için tıp ve rehabilitasyon hizmetleriyle bu sorunları çözmeye çalışır. Oysa sosyal model aileye ya da tıbba bağımlı bir yaşam değil, bağımsız yaşam fikrini savunur.

Planlı değişim süreci yedi aşamadan oluşmaktadır. Süreç tanışma aşaması ile başlamakta ve sırasıyla veri toplama-planlama-müdahale-değerlendirme-sonlandırma-son değerlendirme aşamaları ile son bulmaktadır.

Sakatlık sosyal modelinin temel ikiliklere dayandığını söyleyen Shakespeare (2011: 53-54) bu ikilikleri şöyle özetler: Yeti yitimi sakatlıktan ayrıdır. Sosyal model ile tıbbi-bireysel model birbirini dışlayan yaklaşımlardır. Sakatlar ve sakat olmayanlar iki ayrı grubu oluşturur

Toplumsal Tabakalaşma: Büyük toplumsal grupların temel kaynakları kontrol etmesine dayanan hiyerarşik düzenlemelerdir. 

Normal” ve “anormal” sıfatları, tarihsel ve toplumsal olarak inşa edilmiş/geliştirilmiştir. Dolayısıyla sosyal dünyayı kategorilendirmede kullanılan bu sıfatlar sosyal dünyada gerçek sonuçlar üretse de, tam da tarihsel ve toplumsal olarak inşa edilmiş olduklarından dolayı sorgulanabilir ve değiştirilebilirdir.

Kendimizi içinde tanımladığımız gruplar sosyal psikolojide iç grup, üyesi olmadığımız diğer grup ise dış grup olarak adlandırılmaktadır. Örneğin, kişi kendini Türk olarak tanımladığında, bunu ancak diğer ulusal kimlikler aracılığıyla yapar. Yani kendisini Türk olmayanlardan ayırarak yapar. Bu durumda, kendisinin de dahil olduğu Türkler, onun iç grubu, hangi gruba referans vererek kendi grubunu ayrıştırdıysa, o grup (örneğin: Yunanlılar) dış grup olacaktır. Karadenizlilerden Türk olduğu için İç-Dış grup örneği yoktur.

Davis insanlara ait istatistik bilgi toplamak ile normdan sapmaları azaltmak için insanları geliştirmeye çalışmak arasındaki bağın çok önemli olduğunu vurgular. Dolayısıyla istatistiğin öjeni ile olan bağlantısına dikkat çeker.

Thompson, bu listelerde yer alan sosyal hizmet değerlerini geleneksel ve özgürleştirici değerler olarak ikiye ayırır. Geleneksel değerler bireyselleştirme, duyguların dışavurumu, kontrollü duygusal katılım, kabul, yargılayıcı olmayan tutumlar, hizmet alanların kendi kaderini tayini, gizlilik, kişiye saygı, uyum, empati, koşulsuz olumlu kabul olarak sayılabilir. Thompson’ın özgürleştirici değerler listesinde bireysellikten uzaklaşma, eşitlik, sosyal adalet, birlikte çalışma, yurttaşlık, güçlendirme ve otantiklik yer almaktadır.

Bu ayrımcılık türü içleyici ayrımcılık olarak karşımıza çıkar.

Lewis’e göre (Akt. Oktik, 2008: 32-33), yoksulluk kültürünün başlıca özellikleri, “Bireysel düzeyde güçlü bir kıyıda kenarda kalma duygusu, çaresizlik, bağımlılık, aşağılık duygusu, görece olarak az bir haz alma gücüyle şimdiki zamana yönelim, teslim olma duygusu ve kadercilik”tir. Kentli yoksul, sendika ya da siyasi partilere üye olmaz, müze ve sanat galerisine gitmez.

Sampson bireysellik biçimini toplumdan yalıtık, kendi yeterliliklerini edinmiş, güçlü ve bağımsız bir benliği olma anlamında kendinden-menkul birey (self-contained individual) olarak adlandırmıştır. Gerçekte Batı toplumlarında tek bireysellik biçiminin bu olmadığını, ilişkisel bireysellik adını verdiği başka bireysellik biçimi de olduğunu belirten Sampson; bireyler ister yalıtık ister kolektivist biçimde tanımlansınlar, önemli olanın bu bireysel modellerin, toplumsal düzenin yeniden üretilmesi için sosyal kontrolü sağlama işlevini görmek olduğunu ileri sürer.

Sakat hareketi yirminci yüzyılın ikinci yarısında ortaya çıkan siyah, kadın, eşcinsel gruplarının yer aldığı yeni toplumsal hareketlerin bir parçasıdır. Hareket 1960’larda başlamış, 1980’lerin başında güçlenmiş ve küresel bir olgu hâline gelmiştir.

Norm denmektedir. 

Sakatlığın tıbbi modeli, çok genel olarak, sakatlığın tıbbı ilgilendiren bir patoloji olarak görülmesini ve tamamen bireysel bir olgu şeklinde sınırlandırılmasını ifade eder.

Toplum içerisinde bireylerin kendi kendilerine yetebilmelerini sağlayan ve toplumun çoğunluğunun ulaşabildiği eğitim, sağlık, istihdam, sermaye veya sosyal destek gibi kaynaklara ulaşamayan gruplar dezavantajlı olarak nitelendirilir.

Bu yaklaşım A şıkkında verilmiştir.

Değer: Özü itibariyle hem bireylerin hem grupların kendileri ve içinde yaşadıkları toplum hakkında benimsedikleri inançlar, fikirler ve varsayımlardır. Değerler, insanların günlük yaşamlarına rehberlik eden toplumsal normların ve kültürün bir parçasıdır (Eby, 2000). (Sayfa 154)

Son değerlendirme planlı değişim sürecinin son aşamasıdır. Her sosyal hizmet süreci aynı zamanda bir öğrenme sürecidir. Son değerlendirme de öğrenme deneyimlerini ortaya çıkarmada işlevseldir. Uygulamanın başarılı yanları, aksayan yanlarının nasıl güçlendirileceği ve genel olarak ne tür deneyimler elde edildiğine ilişkin değerlendirme daha iyi uygulamalar için verimli bir zemin hazırlar. (Thompson, 2014: 98). 

Sınıf altı veya sınıf dışı genellikle işsiz, çalışsa da marjinal işlerde çalışan, okulu terk etmiş insanları, evlilik dışı çocuğu olup da devlet yardımı alan genç kadınları ifade eder (Bauman, 1999: 98). Ayrıca evsiz, dilenci, alkol ya da madde bağımlısı olanları ve sokaktaki suçluları ifade etmek için de kullanılmaktadır.

Heteroseksüel, duygusal veya cinsel yönden karşı cinsiyete ilgi duyan kadın veya erkeği
tanımlamaktadır. Heteroseksüellik, farklı tarihsel dönemlerde ve farklı toplumlarda egemen olan ve dolayısıyla halkın çoğunluğu tarafından “onaylanan” yönelimdir.  Doğru cevap B'dir.