İspanya ve Portekiz’de Franko ve Salazar diktatörlükleri iki savaş arası dönemin yükselen faşist ortamında kurulmuşlardı ve o zamandan beri kendilerini savaş sonrası uluslararası ortama adapte ederek ayakta kalabilmiş güçlü askerî rejimlerdi. Yunanistan’da ise Albaylar cuntası ülkeyi 1967-74 yılları arasında demir yumrukla yönetmişti. Bütün bu rejimler kendilerine Soğuk Savaş ortamının komünizmle mücadele mantığı içerisinde kimlik bulabilmişlerdi. 1970’lerin ortasından itibaren gerçekleşen rejim değişiklikleri sonucunda bu üç ülke de Avrupa Topluluğu’na üye olarak kabul edildiler. Geçiş süreçleri dikkatle incelendiğinde bu üç ülkede de demokrasiye geçişin büyük ölçüde bir iç mühendislikle ve siyasi elitlerin ciddi müzakereleriyle gerçekleştiği görülür. Dış bağlam büyük ölçüde geçişe uygun bir ortam sağlamıştır. Doğru cevap C'dir.

1957 tarihli Roma anlaşması genel olarak insan haklarından söz etmek yerine ekonomik entegrasyonun unsurları olarak değerlendirilen seyahat serbestisi, kadın-erkek eşitliği, teşebbüs özgürlüğü ve ayrımcılığın yasak olması gibi ilkelere değinmiştir. Dolayısıyla, doğru cevap B’dir

Ortada, insan haklarının küresel bir hareket olmasını gerektirecek bir ‘ihlaller’ yığını vardır. Bu sebeple de insan hakları küresel bir harekettir. Dolayısıyla, doğru cevap D’dir.

 Soğuk Savaş’ın ardından BM Güvenlik Konseyi tarafından, ‘uluslararası
barış ve güvenliğe tehdit’ oluşturduğu düşünülen bazı insani krizlere doğrudan
askerî müdahale onaylanmıştır.

İnsan hakları ihlallerinden dolayı hedef alınan devlet üzerine baskı uygulama
veya onu etkilemenin bir başka yolu da dış yardımlardır. Bu, ABD kongresinin
1974 yılından bu yana kullandığı bir yöntemdir.

Askerî ve ekonomik yardımının kesilmesi
veya bloke edilmesi baskıcı rejimleri uluslararası alanda izole etmeye ve
bu ülkelerdeki insan hakları mağdurlarını cesaretlendirmeye hizmet eder.

Devletler ve uluslararası örgütler tarafından yürütülen uluslararası insan hakları
diplomasisi insan hakları ihlallerinde bulunan devletleri, vatandaşlarına yönelik
bu tür davranışlardan vazgeçirmeye çalışır. Amaç, insan hakları ihlallerinde bulunan
devletin diplomatik, siyasal ve ekonomik baskılarla ‘insan haklarını  ciddiye
almaları’nı sağlamaktır.

Antik Yunan demokrasisinde temsil diye bir kurum, en azından bugünkü anlamıyla, yoktu. Çünkü doğrudan demokrasi uygulanmaktaydı. Bu modelde nüfusun ancak % 10’una tekabül eden 20 yaş üstü erkek vatandaşlar (ki sayılarının 3-4 bini aşması zayıf bir ihtimaldi) her kamusal konuda bizzat bir araya gelerek müzakere eder ve bir kararın alınmasına katılırdı.

İlliberal demokrasi, görüntüde demokrasi olan fakat büyük ölçüde demokrasi ve diktatörlük aras›nda sıkışmış olan bir rejimdir.

Taraflardan biri kazanıyorsa diğerinin mutlaka kaybettiği sosyal, ekonomik, toplumsal ilişki durumuna sıfır toplamlı oyun olarak adlandırılır. 

Liberal demokrasinin siyasi gücü dağıtma ve sınırlama araçları yatay ve dikey kuvvetler ayrılığı ve hukuk devletidir. Yatay kuvvetler ayrılığı devletin üç temel gücü olan yasama, yürütme ve yargının aynı ellerde (organlarda) toplanmaması, ayrı organlar tarafından kullanılmasıdır. Bu üç gücü tek başına elinde toplayan organın diktatörleşmesi kaçınılmazdır.