Hukuki faaliyetlerin ancak mezhep içerisinde sürdürülebileceği yargısının karakteristik bir ifadesi Hanefi hukukçu Kerhi belirtmiştir.

Müctehid imamlar döneminin en bariz özelliği bir önceki kuşakta ana eğilimler etrafında ekolleşmeler yaşanmışken, bu dönemde o ekollerin içerisinden şahıs merkezli yeni bir hukuki yapılanma doğmasıdır. Mezhep adı verilen bu yapılanma, içinden çıktığı ekolün özelliklerini yansıtmakla beraber, kurucu kabul edilen hukukçunun görüşleri çerçevesinde şekillenmekteydi. Bu anlamda mezhep “belli bir müctehidin kendine mahsus ictihad usulü ve bu usul ile elde edilmiş fıkıh hükümleri bütünü”nü ifade ediyordu.  

Kelâm ve fıkıh, diğer temel İslam bilimlerinden farklı olarak hüküm koyucu (normatif) karaktere sahip iki bilimdir. Kelâm itikadî hükümleri, fıkıh ise amelî hükümleri belirlemektedir. 

er-Risale Ebu Hanife’nin değil İmam Muhammed b. İdris eş-Şâfiî’nin eseridir. 

Tahavi, yukarıda belirtilen öğrencilerden sonra, sonraki kuşaklarda yetişen Hanefi alimlerden biridir. 

Selman el Farisi Arap olmayan İranlı, Bilali Habeşi ilk ezanı okuyan, Halid b. Velid Allahın kılıcı ünvanlı komutan ve Ebu Eyüp el Ensari ise Hz. Peygamberi Medineye hicretinde evinde kaldığı sahabedir. 

 İslam, Câhiliye hukukuna yönelik üç temel tutum benimsemiştir. Onlardan ilki, câhiliye örf-âdet hukuku içinde İslam’ın ilkeleri ile tamamen uyumlu olan kural ve kurumları aynen benimseyip devam ettirmesi biçimindedir. Buna ibkâ, yani kural ve kurumların olduğu gibi bırakılması denilmektedir. 

A/B/C/E Şıkları soruyla uyumsuzdur. Balkanlar Hanefi mezhebinin yaygın olduğu bir coğrafi bölgedir. 

Yaşayan Sünni hukuk ekolleri “dört mezhep” adıyla da anılan Hanefi, S¸âfiî, Maliki ve Hanbeli ekolleridir. 

Fıkıh beşer bir unsurdur ve islam hukukçuları tarafından hazırlanmıştır. Hadisler söz eylem ve davranışlar içerirken Sünnet, Hz. Peygamber’in ahkâm ayetlerinin anlaşılması ve uygulanması ile ilgili söz, eylem ve onaylamalarını içerdiği gibi, Kur’ân(Kitab)’da temas edilmeyen konuları hükme bağlayan tasarruflarını da kapsamaktadır. 

Şer’i mahkeme islam İslam Hukuku’nda temel amaç, mükelleflerin fiillerine yönelik düzenlemelerde ilahi iradeye uyulmasıdır. Bu amaca ise “şer’î deliller” adı verilen kaynaklar aracılığıyla ulaşılır. 

Edâ edileceği vakit açısından vâcib, mutlak vâcib ve mukayyed vâcib olmak üzere iki kısma ayrılır. 

İslam hukukunu diğer hukuk düzenlerinden ayıran bir kısım özellikleri bulunmaktadır. Bunlar şu şekilde özetlenebilir: İlahi^ iradeye dayalı olması: İslam hukukunun kaynağı ilahi^ iradeyi temsil eden Kita^b ve Sünnet’tir. Yaptırımın ikili karakterde olması: A^hirette, dünyadaki davranışların müka^fa^t ya da azap olarak karşılığının görüleceğine inanmak, bir din olarak İslam’ın temel iman esasları arasında bulunmaktadır. limsel doktrin niteliğinde teşekkül etmesi: İslam hukuk kuralları devletsel yetkiye dayalı bir yasama faaliyeti yoluyla konulmadığı gibi, örf-a^det hukuku biçiminde de açığa çıkmamıştır. Meseleci (kazuistik) yöntemle oluşturulması: İslam hukuku başlangıçta İslam hukukçularının önlerine gelen meselelerden her birini ayrı ayrı incelemek suretiyle geliştirdikleri hukuki^ çözümlerin bir araya toplanmasıyla oluşmuştur. 

 Kural ve kurumların geçersiz sayılıp, tümüyle yürürlükten kaldırılması işlemine ilgâ denilmektedir. 

Baba ve koca hakimiyeti Roma hukukunda yer alır. İslam hukukunda bunlar yoktur. 

Örneğin kıyam, kıraat, rüku ve secde namazın birer rükünüdür. Namazın varlığı bu rükünlerin bulunmasına bağlıdır. 

Vâcib, kesin bir şekilde yapılması istenilen, terk edilmesi halinde cezanın hak edildiği fiildir. 

Hariciler, siyasi açıdan muhalif oldukları sahabilerin rivayet ya da fetvalarına değer vermemiş, Müslümanların çoğunluğundan farklı, sünnet malzemesini önemli ölçüde dışlayan, ayrı bir hukuk anlayışı geliştirmiştir.