Tanrının varlığı meselesi ilk dönem Yunan Felsefesi’nin de temel konularından birini oluşturur. Bu dönemde Eflatun ve Aristo bu konu ile ilgilenmiştir.

Cebrail'in Kur'an'ı Peygamberin kalbine indirmesi, vahiy getirmelerine örnektir.

Kur’an’ı Hz. Peygambere vahyeden, gönderen Allah Teâla’dır. Kur’an, Allah’ın kelâmıdır. Cebrail onu Hz. Peygambere getiren aracıdır. İlâhî hitabın farklı şekilleri bulunmakla beraber Kur’an Hz. Peygambere elçi (Cebrail) ile gönderilmiştir. Diğer kutsal sahifeler ve kitaplar da Allah kelâmıdır ve Allah tarafından gönderilmişlerdir. Dolayısıyla, doğru cevap D seçeneğidir.

Varlıkları vacib -yani zorunlu- ve mümkün -yani zorunsuz- varlıklar olmak üzere ikiye ayıran delil imkân delilidir. Âlimlere göre zorunlu varlık varlığı kendinden olan ve varolmak için bir başkasına muhtaç olmayan varlıktır. Bu özellik sadece Allah’ta mevcuttur. Mümkün varlık ise kendi kendisini varedici güce sahip olmayan ve varolmak için bir başkasına ihtiyaç duyan varlıktır. Doğru cevap D’dir.

Vahiy, metafizik âlemden fizik dünyaya bilgi akışını sağlar.

Bütün insanlık tarihinde dinin yeri olmuştur. Tarihte hiçbir dine inanmayan topluluklar bulunmamaktadır. İnsanı hem içten hem de dıştan kuşatan ve onun düşünce ve davranışlarını temellendiren din, yüce bir varlığa bağlılık ilkesine dayanmaktadır. Kendi ihtiyaçlarını karşılamakta zaman zaman düştüğü çaresizlik durumu insana inanç yoluyla bir çıkış yolu bulma ihtiyacını doğurmuş ve gereksinim ilk çağlardan beri hep var olagelmiştir. Dolayısıyla insanlarda din duygusu fıtrîdir, yani içten gelen bir durumdur. Dolayısıyla, doğru cevap D seçeneğidir.

İnançla ilgili hükümlere aslî, yapıp etmelerle yani ibadet ve muamelâtla ilgili olanlarına fer’î esaslar denir. Bu ayırım inanç esasının dinde ne kadar önemli olduğunu göstermek içindir. Dinin aslî inanç esasları aslî birinci derecede önemli, muamelatı ilgilendiren fer’i konulardaki esasları ise ikinci derecede önemli hususlardır. Doğru cevap A'dır.

Allah’ın peygamberlerine indirdiği ilâhî kitaplara inanmadıkça insanlar
mü’min olarak nitelenemez. Kur’an’da ayrıca Allah’a, meleklerine, âhiret gününe
ve peygamberlerinin yanı sıra kitaplarına da inanmak başta peygamberler olmak
üzere bütün insanlara emredilmiştir.

Herhangi bir vasıta olmadan ilham, mananın kalbe aktarılması veya rüya yoluyla bunun gerçekleşmesi, Allah'ın doğrudan vahyetme şeklidir. Dolayısıyla, doğru cevap A seçeneğidir.

Kur’ân-ı Kerîm’de sadece bir âyette geçen Mikâil, tabiat olaylarıyla görevli meleğin adıdır. Hadislerde Mîkâil, rızık ve rahmet meleği olarak da nitelenmiştir (Müsned I, 274). Dolayısıyla, doğru cevap C seçeneğidir.

"İslâm inanç esasları zamana, zemine, mekâna, fert ve toplumlara göre değişir." ifadesi yanlıştır. Doğru cevap D'dir.

İslam düşüncesinde bir terim olarak iman “Hz. Peygamberin vahiy yoluyla getirdiği tüm hususlarda tereddütsüz tasdik etmek ve getirdiklerine inanmak” demektir. Doğru cevap C'dir.

Ayet ve hadislerde geçen ifadelerden hareketle meleklerin özelliklerini şu
şekilde sıralamak mümkündür:

1.Melekler nurdan yaratılmış varlıklardır.

2. Meleklerde erkeklik ve dişilik özelliği yoktur.

3. Melekler, yorulma, usanma vb. bedensel özelliklerden arınmışlardır.

4. Melekler; Allah’a isyan etmeyen, O’nun emrinden dışarı çıkmayan,
kendileri için öngörülen görevleri eksiksiz yapan ve asla günah işlemeyen
varlıklardır.

5. Melekler son derece güçlü ve üstün özelliklere sahip varlıklardır.

6. Bir ayette meleklerin kanatları olduğu belirtilmektedir.

7. Normal şartlarda gözle görünmeyen melekler, Allah’ın emir ve izni ile
çeşitli şekillere girebilmektedirler.

8. Melekler de diğer varlıklar gibi gaybı bilemezler. Çünkü gaybı sadece
Allah bilir. Meleklerin bildiği gayb, Allah’ın onlara bildirdikleriyle sınırlıdır. 

Bir ayette meleklerin kanatları olduğu belirtilmektedir. Ayette geçen “kanat” ifadesini diğer dünyevî varlıkların kanatlarına benzeterek anlamak doğru değildir. Çünkü ayette geçen kanat kuş vb. hayvanlarda bulunan kanatlar anlamının yanında ayrıca taraf, yan, el ve kudret manalarına da gelmektedir.

Cebrail Kur’ân-ı Kerîm'i Hz. Peygambere getiren aracıdır.

Kaynakların verdiği bilgilere göre Hz. Peygamber hayatta iken Kur'an kendisi ve sahabe tarafından ezberlenmiş, vahiy kâtipleri tarafından da yazıya geçirilmiştir. Hz. Ebû Bekir'in hilâfeti döneminde Kur'ân-ı Kerîm vahiy kâtibi Zeyd b. Sâbit tarafından çok hassas prensipler çerçevesinde bir araya getirilmiş ancak çoğaltılmamıştı. Kur’an-ı Kerim ilk defa D seçeneğinde adı geçen Hz. Osman döneminde çoğaltılarak çeşitli merkezlere gönderilmiştir. Üçüncü halife Hz. Osman hicrî 25 yılında Zeyd b. Sabit, Abdullah b. Zübeyr, Saîd b. el-Âs ve Abdurrahman b. Hâris'ten oluşan bir heyete daha önce bir araya getirilmiş olan Kur’an’ı istinsah ettirmeye başlamıştır. Bazı kıraat farklılıklarının ihtilaflara sebep olmaması için yapılan bu çalışma sonucunda çoğaltılan mushaflar İslâm coğrafyasının dört veya yedi büyük merkezine gönderilmiştir.