Özel amaçlı büyük kent alanı, bir veya birden fazla hizmetin yürütülmesi için kurulan ve vergi koyma veya vergi toplama yetkisine sahip bağımsız ve özerk yönetim birimleridir.

Kanun amacı ilgili düzenlemede şu şekilde sıralanmıştır:
• Konut ihtiyacını karşılamak,
• Konut inşaatını yapanların tabi olacağı usul
ve esasların düzenlenmek,
• Türkiye şartlarına uygun malzeme, inşaat
teknikleri ile araç ve gereçlerini geliştirmek,
• Konut alanında devletin yapacağı desteklemeleri hüküm altına almaktır.

Çevrekentlerin geniş anlamlı bir tanımını yapmadan
önce, bunların kent merkezleriyle olan
farklılıklarına kısaca değinmekte yarar vardır:
• Kent merkezi, genellikle çevrekentlerde yaşayanlara
oranla daha düşük gelir düzeyini
oluşturanların çoğunluğunu ve az oranda
da üst gelir düzeyini oluşturanları barındırır.
Bununla beraber, çevrekentlerde de
düşük gelir düzeyinde kimselerin yaşadığını
görmek mümkündür.
• Çevrekentler, kent merkezine oranla, genellikle
yeni binalardan oluşur.
• Çevrekentlerde yaşayanların çoğunluğunu,
kendi evlerinde oturanlar meydana getirir.
• Genellikle hem ev sahipleri hem de kiracılar
için, çevrekentlerde yaşamak, kent merkezinde
yaşamaya oranla daha maliyetlidir.
• Kent merkezi, çevrekentlere oranla nüfus
bakımından daha yoğundur. Ancak kent
merkezinin işyeri olarak kullanılan bölgelerinde
nüfus yoğunluğu azalabilir.
• Kent merkezi ile çevrekentler arasındaki diğer
bir fark da, kent merkezinin, genellikle
yaşlı kimselerin yaşamayı arzu ettikleri yerler
olmasıdır.
• Kent merkezindeki mahalli otorite, çevrekent
otoritesine oranla bütçesinin daha
fazlasını kamu hizmetlerini yürütmek için
ayırır.

Ülkenin kalkınmasını sağlamak için, kamu için emredici, özel kesim için özendirici ve yol gösterici olan belgeye Kalkınma Planı denir.

Metropolitan alan yönetimin örneklerine, Osmanlı İmparatorluğunda da rastlayabiliriz. Gerçekten de İstanbul’da 1855 yılında kurulan  ilk belediye örgütünden sonra Galata ve Beyoğlu semtlerinde yaşayanlara kamu hizmeti götürmek amacıyla bir tür ilçe belediyesi kurulmuştur.

Çok Merkezli Gelişme Teorisine Göre Çevrekentler Tek bir merkez yerine birçok merkez tarafından kentleşmenin olacağını ve çevrekentlerin de buna göre dağılma göstereceğini kabul eder.
1. Merkezi iş ve ticaret alanı,
2. Basit el sanatlarının yapıldığı alan,
3. Düşük gelirlilerin yaşadıkları alan,
4. Orta gelirlilerin yaşadıkları alan,
5. Yüksek gelirlilerin yaşadıkları alan,
6. Ağır sanayi alanı,
7. Kentin dış sınırındaki iş ve ticaret alanı,
8. Sanayi çevrekentleri.

1959 yılında yayınlanan “Dünyadaki Metropolitan Bölgeler” isimli eserde toplanmıştır.

SMLA’in bütün nüfusunun en az 70.000 veya daha fazla olması esas alınmıştır

Sosyal sorunlar; gecekonduda yaşayanların kent toplumuna uyum sağlayabilmek için sosyal değerlerde meydana gelen değişmelere uyma zorunluluğunun ortaya çıkardığı sorunlardır.

Kentler çevresinde oluşan gecekondular, yetersiz alt yapı ve standarttan yoksun inşaat tekniğiyle yapılan konut kuşakları olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu gecekondu kuşakları her yıl ortalama %5- %6 oranında artış göstererek çoğalmaktadırlar. Katlanarak büyüyen bu problem çözüm beklemektedir. Doğru cevap B'dir.

Eğitim olanakları ekonomik olmaktan ziyade sosyal bir etken olarak çevrekentlere yerleşmeyi etkilemektedir. Dolayısıyla doğru cevap E'dir.

Konut konusundaki en büyük darboğazlardan bir tanesi finansman açısından ortaya çıktığı için alınan tedbirlerin çoğu, mali kaynak bulunamaması açısından olmuştur. Nitekim bu konudaki sorunlara çözüm bulmak için 1984 yılında Toplu Konut
Fonu kurulmuştur.

Sanayi-Yatakhane Çevrekentleri: Bu tür çevrekentler, sanayi kuruluşları yanında genellikle işyerlerinde çalışanların da barındıkları çevrekentlerdir.

İmar planlarının hazırlanmasını zorunlu kılan herhangi bir kanuni hükmün bulunmadığı 1923-1928 yılları arasındaki dönem
kent planlamasında, “plansız dönem olarak kabul edilir.

SMLA’in bütün nüfusunun en az 70.000 veya daha fazla olması esas alınmıştır.

Dilim teorisi daha çok ana ulaşım yolları doğrultusunda
kentin gelişeceğini ve çevrekentlerin de
buna göre dağılacağını kabul eder. Bu teori gereğince,
ucuz konut alanlarının tam zıt yönünde ve
ana ulaşım yolları üzerinde, orta ve üst gelir düzeyinin
yaşadığı çevrekentler gelişme göstermiştir.

Çevrekentlerin (banliyölerin) ortaya çıkması, Ondokuzuncu yüzyılda kentlerde yaşayanların yavaş yavaş kent merkezinden, kent sınırlarına doğru yerleşme alanlarını değiştirmesiyle hız kazanmıştır.

1960’larda Dünya nüfusunun %20’si kentlerde yaşamaktaydı.

Planlama, genellikle dört evrede gerçekleşen bir yapıya sahiptir. • Araştırma: Planlanacak konunun mevcut durumu nedir? • Amaç belirlenmesi: Planlama ile ulaşmak istenen noktalar nelerdir? • Planın hazırlanması: Planlanan amaçlara nasıl ulaşabiliriz? • Uygulama: planı gerçekleştirmek için ne gibi araç ve kaynaklar kullanılmalıdır?