Edward T. Hall, kültürle iletişimi birbirinden ayırmaz. Ona göre, kültür insan toplulukları tarafından, insanın temel gereksinmelerini karşılamak üzere üretilen, yaratılan her türlü insan yapısı ürünler bütünüdür.

Hofstede’ye göre, her kültür kendi mensuplarına belirli düşünce duygu ve dış dünyayla ilgili anlayış modelleri sağlar. Bu modeller bireyin nasıl düşüneceğini, nasıl hissedeceğini ve dünyayı nasıl anlamlandıracağını gösteren,uygulaması kolay, bireyin alışkın olduğu davranış kalıpları ya da davranış örüntüleridir. Hofstede bu nedenle kültürü zihnî (bilişsel) yazılım (mental programming) olarak adlandırmaktadır. Kültür aileden başlayıp, akrabalık ilişkileri, arkadaşlık ortamı, okul dönemi, iş yaşamı ve evlilik süresinde devam eden, yaşam boyu öğrenme sürecinde gerçekleşir, kalıtımla geçmez, öğrenilir.

Egemenlik mekânının genişliği de kültürden kültüre değişir. Toplumsal hiyerarşi ve bireylerin toplum içindeki yerleri egemenlik mekânlarının genişliğini belirleyen önemli etkenlerdir. Bir toplumda hiyerarşi piramidi ne kadar yüksek ve dikse, piramidin tepe noktasına yakın düzeylerdeki bireylerin egemenlik mekânları o kadar geniş olur. Batı toplumlarında hiyerarşi piramidi daha yayvandır. Bu nedenle toplumda bireyler arasındaki güç farklılığı azdır. Dolayısıyla da bireylerin egemenlik mekânları birbirine yakındır.

Ortama bağımlı düşünme biçemine sahip kültürlerin üyeleri, elde ettikleri verileri bütün olarak kavrarlar.

Ortama bağımlı düşünme biçemine sahip kültürlerin üyeleri, çevrelerini “geniş bağlamlı algılama biçemi”yle algılarlar.

Antropolog Ruth Benedict de Japon kültürünü “utanma kültürü”, Amerikan kültürünü ise “günah, kusur kültürü” olarak adlandırmıştır.

Aile içinde, gündelik yaşamın birçok alanında anne-baba, anne-çocuk, baba-çocuk ve çocuk-çocuk etkileşimleri kurulabilir. Aile içerisinde çocuk-arkadaş etkileşimi kurulmaz. 

Norm, bir kültürün tercih ettiği düşünce ya da davranış kurallarına göre belirlenen davranış modelidir.

Yasa, toplumsal normlar içinde kuralları ve yaptırımları belirlenmiş ve yazılı olarak kaydedilmiş en güçlü normdur. Yasalar, toplumun bütünü için geçerli olan, uygulanmasında bireysel, bölgesel, etnik, kültürel vb. farklılıkların dikkate alınmadığı, kurumsallaşmış normlardır.

Ortaklaşa davranışçı kültürlerin üyeleri “doğuştan itibaren, kendilerini yaşam boyu koruyacak ve bu nedenle koşulsuz sadakat bekleyen, güçlü ve kapalı “biz” gruplarıyla bütünleşmiş” bireylerdir. Kendinden sık söz eden, cümlelerine “ben” diye başlayan bireyler sevilmez. Ortaklaşa davranışçı kültürlerde grup içi düzenin sağlanması için bireylerin normlara uyması beklenir, uymayanlara sert yaptırımlar uygulanır. Ortaklaşa davranışçı kültürlerin üyeleri yaptıkları işlerde ya da davranışlarında sürekli olarak çevrenin onayını almak isterler. Grubun, toplumun onaylamadığı tutum ve davranışlardan kaçınırlar.

Sosyal ilişkiyi etkileme işlevi

Dayanışma yerine yarışma, takım oyunu yerine yarışa dayalı oyunlar oynama eğilimi olan kültür, bireyci kültürdür. Rekabet ve yarışmanın gündelik yaşamın parçası olduğu bireyci kültürlerin üyesi başkalarına değil, kendine güvenebilmek, özgüven geliştirmek zorundadır.

Gündelik yaşamda anlaşılmayan birçok durumla karşılaşılır. Onları anlamak için bilgi toplamaya çalışılır, sorulur, soruşturulur. Genellikle yabancılarla olan karşı laşmalarda, anlamadığımızı çevremizdekilere sorarız. Onlar da kendi bildiklerini aktarırlar. “Doğru mu, yanlış mı?” diye sorgulamadan bu bilgilere dayanarak durumu anlamlandırırız. Bu yolla sosyalleşme süreci boyunca diğer kültürler, uluslar ve ülkeler hakkında, diğerlerinden ayırt edici olduğu varsayılan temel nitelikleriyle ilgili düşünceler edinilir. Edinilen bu düşünceler etkileşim süreçlerinde ortaya konur ve yayılarak sorgulanmayan kalıp düşünce haline gelir. Kalıp düşünceler, ilgili oldukları ulus, kültür ya da grup hakkında zihnimizde oluşan resimden başka bir şey değildir. Kalıp düşüncelere sosyal bilimlerde stereotip denir. “Stereotipler, insanları birtakım türlere, tiplere bölmeyi ifade eden zihinsel yapıtlardır. Belli özelliklerin muayyen insanlarda mevcut sanılmasını ifade eder. Bu özelliklerin her zaman gerçeğe ve olumlu kanıtlara dayanmaksızın sadece mevcut bulunması gerektiği kanısına dayanır. Bir başka ifade ile kafamızdaki düşünceleri sadeleştiren birtakım zihinsel ameliyelerdir. Basmakalıp fikirlerdir.”