Amerikalı iktisatçı Irving Fisher tarafından geliştirilen Miktar Teorisi, değişim (mübadele) denklemini kullanmaktadır. Buna göre ekonomide gerçekleşen tüm mübadelelerin parasal değeri para arzı ile paranın
kaç kez el değiştirdiğini gösteren dolaşım hızının çarpımına eşittir. Belli bir dönemde bir ekonomideki bütün mübadelelerin sayısı (T), bu mübadelelerin ortalama fiyatı (P), para miktarı (M) ve paranın dolaşı hızı (V) olmak üzere şu özdeşlik geçerli olmaktadır.
M × V ≡ P × T

Faiz oranının normal kabul edilen düzeyin altına düşmesi insanlarda gelecekte daha cazip yatırım fırsatlarının doğacağı beklentisi oluşturur. Bu da para talebini artırır. Faiz oranı Imin gibi kritik bir düzeye düşünce, faizlerin bunun altına düşmeyeceği ve artık yükseleceği beklentisi iyice yayılır ve insanlar gelirlerini para olarak tutar, diğer varlıkları tercih etmezler. Bu da spekülatif para talebi eğrisinin yatay olmasına yol açar. 

Tüketicinin iki dönem tüketimi arasındaki tercihleri farksızlık ya da eş fayda eğrileri yardımıyla ortaya konmaktadır.

Merkez bankasının para arzını kontrol etmek için kullandığı araçlar; açık piyasa işlemleri, reeskont kredileri, zorunlu karşılık oranları olarak sıralanabilir.

Keynes’in öne sürdüğü para talebinin üç saikini tek tek ele aldıktan sonra, bu üç saiki birlikte değerlendirerek bir para talebi denklemi yazmak istersek kullanacağımız değişkenler reel gelir düzeyi ve faiz oranı olacaktır.

Vergilerin otonom ve kapalı bir ekonomi için çoğaltanın formülü 1/(1 – c) şeklindedir. Buna göre c=5 için çoğaltan 1/(1-5)= -0,25’e eşittir.