1934 yılında Birinci Sanayi Planı ile devletçlik başlatılmıştı. Mensucat sanayi, maden sanayi, selüloz sanayi, seramik sanayi ve kimya sanayi üzerinde durulmuştur. 

Güçlü Ekonomiye Geçiş Programı 2000-2001 krizinden sonra uygulamaya sokulmuştur. 

Devletin sermaye yetersizliği hâlinde doğrudan üretim alanlarına girerek yatırım yapması gerekebilir. 1950 sonrası dönemde genel eğilim budur.

Açık ekonomi modelinde ekonomiler arasındaki ilişkiler iki kanaldan olur. Bunlardan birisi dış ticaret ilişkisi, ikincisi ise reel yatırım ya da portföy olmak üzere, sermaye akımları ilişkisidir. 

Ortalama vergi yükünün emek arzını yükseltmesine verginin gelir etkisi adı verilir. Çünkü vergi yükü bireyin dinlenme süresini kısıp ek çalışma yaparak emek arzının yükselmesine yol açar. Bu etki özellikle düşük gelir düzeylerinde şiddetle hissedilir.  Genellikle düşük gelirli emek gücü sahibi bireylerin normal mesailerinden sonra ek bir işe yönelmeleri, gelir düzeylerinin düşük olması ve asgari ücret üzerine vergi salınmasının doğal sonucudur. 

Söz konusu görüş arz yönlü yaklaşımdır. Üretim üzerindeki vergilerin gevşetilerek büyümenin hızlandırılması ve böylece gelirin, dolayısıyla vergi gelirlerinin artmasını savunur. 

Kalkınma sürecini 1950’li yıllarda anlamaya çalışan ekonomistlerden birisi A. Lewis’tir. Lewis’in ikili yapı modeli, ekonomik gelişme sürecini genel olarak geleneksel tarım toplumu ile modern sanayi toplumu ayrımını yaparak açıklamaya çalışır.

Büyüme aralığı; bir ekonomide potansiyel büyüme oranı ile fiilî büyüme oranı arasında bulunan aralık olup, fiilî durumun potansiyel durumdan uzaklığını gösterir. Doğal olarak amaç, fiilî büyüme oranını potansiyel büyüme oranına yaklaştırarak, büyüme aralığını en düşük düzeye çekmektir. 

Söz konusu dönemde liberal bir politika izlenmiş ve yıllık ortalama % 10.9 büyüme sağlanmış, fakat tarımın ekonomi içindeki payı küçülmemiş aksine büyümüştür. 

Özel teşebbüslerin teşvik edilerek sanayinin canlandırılmasını hedefleyen bu kanun 1927 yılında çıkarılmıştır. 

2000-2001 krizlerinde yaşanan banka iflasları bankacılık sektörünün yeniden yapılandırılması ve düzenlemelerin sıkılaştırılması ihtiyacı doğurmuştur. Bu nedenle Güçlü Ekonomiye Geçiş programın hedeflerinden biri de bankacılıkta yapısal reformlar yaparak finans sektörü ile reel sektör arasında sağlıklı bir ilişki kurulmasını sağlamak olmuştur. I, II ve III. maddelerde sayılan hedefler progamda mevcuttur. 

1980 istikrar politikası kamu kesiminin daraltılması, piyasa mekanizmasının işletilmesi, ücret maliyetlerinin düşürülerek uluslararası rekabetin teşvik edilmesi, serbest döviz kuru ve yüksek faiz oranlarıyla tasarrufun teşvik edilmesini içermektedir.  

Doğal kaynakların tükenmesi, kirlilik, küresel ısınma, teknolojik ilerlemenin zamanla yavaşlaması gibi faktörler büyümenin sürdürülebilir olup olmadığı sorusunu gündeme getirmektedir. 

1980 sonrası uygulanan ekonomi politikası geçmiş dönemlerdekinden hayli farklıdır. Farklılık, ekonominin ihracata yönelik liberal ve monetarist (parasalcı) politikalara yönelmesindedir. 

 Doğu Asya ülkelerinin birçoğu 1960 sonrasında yüksek büyüme oranları elde ettiler. Bu büyümenin önemli kaynaklarından birisi, tasarrufların devletin katkısıyla verimli yatırımlara yönlendirilmesidir. 

Enflasyon, fiyatlar genel düzeyinin sürekli ve hızlı olarak yükselmesidir. Stagflasyon, bir ekonomide ekonomik büyümenin olmadığı, üretimin düştüğü, işsizlik oranının yüksek olduğu bir ortamda genel fiyat seviyesinin artmasdır. Devalüasyon, bir ülkein resmi para birminin diğer ülke para birimleri karşısında değerinin azaltılmasdır. Emisyon, devletin para basmasıdır. 

Marjinal vergi oranlarının bireyin emek arzını kısma etkisine verginin ikame etkisi adı verilir. Gelir türü verginin gelir ve ikame etkileri, farklı güçler altında farklı yönde oluşmaktadır. 

 Türkiye’de 1970’lerin sonuna kadar uygulanan ithal ikameci sanayileşme politikası, finansman sorunları ile karsı karsıya kalınması ve rekabet gücünü kaybetmesi sonucunda, bu sorunlarla basa çıkacak yeni bir arayış ihtiyacı doğurmuştur. 24 Ocak 1980 tarihinde alınan kararlar, önceki önlemlerden köklü olarak farklıdır. Dışa açık ya da ihracata dayalı büyüme politikası olarak adlandırılan bu yeni bakış açısı sadece Türkiye’de degil, ABD ve İngiltere’de de istikrar politikalarının ana eksenini oluşturmuştur. 

Söz konusu model büyümeyi içsel dinamiklerle açıkladığından içsel büyüme modeli olarak adlandırılmıştır.

Toplam kamu gelirleri ile yatırım dışındaki kamu giderleri arasındaki fark kamu tasarrufuna eşittir.