Ülkelerde izlenen yaşan uzunluğu, okur yazar oranı, bebek ölümleri, kentleşme oranı ve yaşan kalitesi gibi göstergeler insani gelişme göstergesini gösterir. 

2000 yılında uygulamaya konulan ve günümüze dek uygulanan IMF istikrar programı ve Güçlü Ekonomiye Geçiş Programı ise ekonomik kalkınma ve sosyal amaçtan uzaktır. Bu projelerin hedefi, ekonomik istikrarın sağlanması, enflasyonun baskılanması ve borç yönetim sisteminin oluşturulması idi. Bu durumda ister istemez ekonomik kalkınma ve sosyal projeler arka plana atılmış ve ekonomik istikrar ön plana çıkmıştır.

 Yapısal değişimi öngören söz konusu stratejiye Yapısal Uyum denmektedir. 

Tanımı yapılan potansiyel büyüme oranıdır. Bu oran ile gerçekleşen büyüme oranı arasındaki farka ise büyüme aralığı denmektedir.

 Sosyal gelişmişlik ölçütü bir ülkenin sağlık, eğitim, çocuk ölüm oranları, kentleşme ya da fert basına TV, otomobil gibi araçların kullanımı gibi göstergelerle ifade edilen gelişmişlik düzeyi göstergesidir. Sosyal gelişmişlik ölçütü her koşulda ekonomik büyüme ölçütü ile örtüşmeyebilir.

Türkiye’de 1960 yılında Devlet Planlama Teşkilatı kurulmuş ve planlama dönemine girilmiştir.

 Bankacılık reformu dışında sayılan tüm düzenlemeler 5 Nisan kararları arasında yer almaktadır. Bankacılığa yönelik düzenlemeler ise 2001 krizinden sonra gerçekleştirilmiştir. 

Kuznets Hipotezi’ne göre, gelişme sürecinde, ilk aşamalarda hem yapısal nedenlerle hem de sermaye birikimi ihtiyacı nedeniyle gelir dağılımı bozulurken, gelişmenin ileri aşamalarında gelir dağılımı düzelmeye baslar. Bu gelişme bir yönüyle vergi ödeme gücünün artması nedeniyle ortaya çıkarken, diğer yandan artan kişi basına gelir ile beraber tüketim gücünün artması sonucunda talep yönlü bir büyümenin sürdürülebilmesinin mümkün olmasıyla ortaya çıkmaktadır. 

1937-41 aralığında toplam harcamalar artmış, cari harcamalar yükselmiş, savaş ekonomisi uygulandığından savaş sanayiine yatırım artırılmış, buna karşın altyapı yatırımları bir miktar ihmal edilmiş, güvenlik harcamaları olağanüstü boyutta yükselmiştir. 

Dışa kapalı modelde ülkelerin birbiriyle ticareti ve sermaye akımları dikkate alınmaz. Bu modelde sermaye, emek, kullanılan teknoloji ve emeğin verimliliğini belirleyen eğitim seviyesi dikkate alınır. 

Açık ekonomi modelinde ekonomiler arasındaki ilişkiler iki kanaldan olur. Bunlardan birisi dış ticaret ilişkisi, ikincisi ise reel yatırım ya da portföy olmak üzere, sermaye akımları ilişkisidir. 

Dünya Bankası’nın tanımlamasına göre dörtlü bir gelir ayrımı yapılmaktadır. Buna göre kişi başına gelir düzeyi (yuvarlanmış rakamlar olarak) 1000 doların altında olan ülkeler düşük gelir grubu, 1000-3700 dolar arası orta altı gelir grubu, 3700-11500 arası orta üstü gelir grubu, 11500 dolar üstü ise yüksek gelir grubu ülkeleri olarak tanımlanır. 

Gelişmekte olan ülkelerde geleneksel tarım kesimi ile modern sanayi kesimi arasındaki ilişkiyi inceleyen ekonomik model “İkili yapı modelidir.” 

Fiyat etkisinden arındırıldığı için söz konusu büyüme oranı reel olacaktır. Fiyat etkisinden arındırılmamış oran ise nominal büyüme oranını vermektedir. 

Bir ekonominin veri üretim faktörleri ve teknoloji koşulunda, tam istihdam ve tam kullanım ile belirli bir zaman boyutunda ulaşabileceği en yüksek büyüme oranıdır. 

 Kısa dönemde politika alternatifleri arz-yönlü ve talep-yönlü olmak üzere ikiye ayrılmaktadır. Arz-yönlü bakış yapısal uyum amacıyla öngörülürken, talep-yönlü politikalar ise istikrar amaçlıdır. Arz-yönlü politikalar açısından iki farklı görüş ortaya çıkmaktadır. 

 Bir ülkede tasarruflar üç kaynaktan sağlanmaktadır: Yurt içinde özel sektörün yaptığı tasarruflar, devletin tasarrufları ve dışarıdan gelen yabancı tasarruflar. Yurt içi tasarruflar özel sektör ile kamu sektörünün toplamına eşittir. 

Yüksek enflasyon ve moratoryum ilanına rağmen söz konusu dönemde ortalama büyüme % 7 civarında gerçekleşmiştir. Tarımda küçülme, sanayi payında artış yaşandığı da doğrudur. 

Bireysel bilgi, beceri ve yeteneklere dayanan üretim kapasitesine beşeri sermaye adı verilmektedir. 

Çoğu gelişmekte olan ülkeler 1960’lar ve 1970’lerde ünlü ekonomist Tinbergen tarafından geliştirilmiş planlama ve girdi-çıktı yöntemini kullanmıştır.