Günümüzde giderek yaygınlaşan ve bireylerin gündelik hayatlarındaki davranışları/ilişkileri ve günlük yaşamlarını nasıl yorumladıklarını ortaya koyan ‘sembolsel ilişki’ nin (symbolic interactionism) kurucusu Weber’dir. 

İletişimde karşımıza üç temel yapı çıkar. Bunlar: sosyo-psikolojik, toplumsal ve biyolojik olmak üzere üç ana başlık altında incelenir. 

İnsanlar örgütlü yapılar koşulunda doğar, büyür, eğitilir, eğlenir ve çalışırlar; örgütsel çevre içinde yaşarlar. İnsanın ilk örgütlü grubu doğduğu ailedir. 

Kişinin kendisi ile olan iletişimi yaşamının her anında sürekli olarak vardır. Kişi kendisi ile iletişiminde düşünür ve kurgular. Kendisiyle ve başkalarıyla konuşur, tartışır, küser, barışır. Hayaller kurar, düşünür, sevinir, üzülür, güler ve ağlar. Kararlar alır ve kararlar değiştirir. Kendi kendine şarkı söyler. Bu iletişimin özelliklerine bakıldığında;
- Kendi kendine iletişim süreklidir.
- Yalnızken, evde otururken veya yolda yürürken, işte çalışırken veya yatakta yatarken insan kendi kendisiyle iletişimdedir
- Kendiyle iletişim için kişinin kendi başına olması gerekmez. Bir diğer insanla konuşurken, birileriyle televizyon seyrederken ve herhangi bir şey yaparken sürekli olarak kendiyle iletişim hâlindedir.
- Kişi kendisiyle iletişimi bir araç kullanırken de yapar.
- Kendiyle iletişimin örgütlü bir mekânı ve zamanı vardır.
- Kişi kendisiyle iletişiminde birçok bağlamlara bağımlıdır: Her iletişim gibi, kendi kendine iletişimin de tarihsel, toplumsal ve psikolojik bağlamları vardır.
- Sosyal benlik “kafamızın içinde” veya “vücudumuzun içinde” var olma yerine, ilişkiler içinde, toplumdaki benler ve diğerleri arasındaki ilişkilerde vardır
- Kişinin “BEN” diye kendine özne olarak bakışı kendisini nasıl algıladığını ve değerlendirdiğini gösterir.
- Her iletişimde olduğu gibi, insanın kendisiyle iletişiminde de tarihsel olarak oluşmuş bir “şimdi bağlamı” vardır.
- Kendini kavrama kişinin kendisiyle ve dışıyla ilişkisinde kendini anlamlandırmada geliştirdiği bir süreçtir.
- Kişilik, sosyalleşme süreçleri içinde oluşur ve gelişir; sosyalleşme ile o toplumda olan düşünceler, değerler ve davranış biçimleri kişiliğin gelişmesinde rol oynar. 

Çağdaş bir aile yapısında, güç ilişkisinin dayandığı duygusal ortaklık ve iş birliği nedeniyle, anne ve baba arasında karşılıklı bağımlılık vardır. Öte yandan, bir işçi, memur veya askerin örgütle veya örgüt hiyerarşisiyle olan ilişkisi karşılıklı bağımlılık değildir; meşrulaştırılmış zorunlu katılımla yaratılmış bir bağımlılık durumudur. Bu durumdaki katılım, karşılıklı bağımlılığı değil, egemenliğin örgütlü faaliyetini heceler. 

Yaratılmış gereksinimler, toplumsal ilişkiler içinde hissettirilmiş ve oluşturulmuş yapay, doğallaştırılmış ve normalleştirilmiş gereksinimlerdir. 

İletişimin toplumsal örgütlenmesi: Bu örgütlenme sosyal, siyasal, kültürel ve ekonomik bağlamda iletişimin örgütlenmesi demektir. Bu örgütlenme aile gibi en küçük birimlerden (aile) başlayarak okul, kurumlar, şirketler, uluslararası yapılara kadar çeşitlenen, birbiriyle işlevsel olarak bağıntılı üretim yapılarını, bu yapıların kendi içinde ve dışıyla ilişkilerini, her tür iletişimle ilgili yasal biçimlendirmeleri ve kültürel gelenekleri içerir. 

Alexis de Tocqueville, 1848 Paris olaylarında “cumhuriyeti korumak” için işçi hareketinin kan dökerek bastırılmasına tepki göstermemiştir.

Kişiler arası ilişkide hayal kırıklığı, kötüye gidiş ve çatışma olasılıkları ve dolayısıyla çözüm arayışları daima vardır. Evden iş yerine kadar her tür örgütlü mekânda kişiler arası iletişimde hayal kırıklıklarının olması, güven sorunu çıkması, ilişkinin bir anlık bile olsa bir veya birden fazla konuda kötüleşmesi, uyuşmazlıkların çıkması ve çatışma kaçınılmazdır. Çatışma koşulunda insanlar çeşitli savunma mekanizmaları kullanır. Bunların başında sözsel saldırı, alay, küçümseme, aşağılama, rasyonelleştirme, bedelini ödetme, gerileme, fiziksel kaçınma, bastırma, ilgisizlik, dinlememe ve yerinden etme gelir. Bu koşullar altında; Açıkça dinlemediğini gösterme, Dinliyor gibi veya yapıyor gibi yapma, Açıkgözlülük sahneleme, Seçimsel dinleme, Tecrit edilmiş dinleme, Savunucu dinleme, Pusu kurma, Duyarsız dinleme gerçekleşebilir. 

Faaliyet gereksinim giderme için yapılır. Örneğin birine bir şey söyleme, iletişimsel bir eylemdir. Amaç ise bu sözle gerçekleştirilen eylemi/faaliyetin nedenini ifade eder. 

Empati örgütlü ekonomik, siyasal ve külürel yönetimde temel olarak iki amaçla kullanılır: Hedefi bilme ve kontrol etme, hedefe empati yoksulluğu duygusu ve suçluluğu işleyerek yönetme. 

Bu örgütlenme sosyal, siyasal, kültürel ve ekonomik bağlamlarda iletişimin örgütlenmesi demektir. Bu örgütlenme aile gibi en küçük birimlerden başlayarak okul, kurumlar, şirketler, uluslar arası yapılara kadar çeşitlenen, birbiriyle işlevsel olarak bağıntılı üretim yapılarını, bu yapıların kendi içinde ve dışıyla ilişkilerini, her tür iletişimle ilgili yasal biçimlendirmeleri ve kültürel gelenekleri içerir.

Örgütsel fonksiyon, amaçla ve faaliyetle iç içedir. 

Bu tür yönetim de özellikle birbirine bağlı birkaç temel üzerine inşa edilmiştir:
(a) Örgütlenmiş din, (b) Cinsel ilişkiye ve alkollü içki gibi madde kullanımına indirgenen örgütlenmiş ahlak, (c) Bizi her an yutmak, yok etmek isteyen en az bir
öcü/düşman (örneğin 1990’lara kadar komünist düşman vardı; şimdi de terörist
düşman yaratıldı) ve elbette (d) Önce insanın kendini üretme olanaklarını elinden
alıp ardından ona tanrısı, vatanı, ahlakı ve düşmanı yanında ekmeğini de vererek
karnını doyuran ve onu belli statülere yerleştirerek ona güven ve görece güç veren
bir yapıya dayanan bireysel çıkar düşüncesi.

Kişiler arası iletişim araçlarının sosyal kullanımı amaçlarına göre enformasyon, ilişkisel ve ifadesel olmak üzere üç grupta toplanır.