ظ zı harfi kelimede kalın ünlüyü tanıtmak için kullanılmış bir harftir, ancak örnekleri çok sınırlıdır: قاظ kaz gibi.

A seçeneğindeki ﻭ ئﻮ اﻭ elif-vav, hemze-vav, vav o ünlüsünün harf yazılışını gösterir. 

Doğru yanıt A'dır. 

Diş ünsüzleri: d t c ç j ş z s n l r. Dudak ünsüzleri: b p m v f.

Noktalama işaretleri arasında söz dizimi değerleri bulunan asıl noktalama işaretleri nokta, noktalı virgül, iki nokta, soru ve ünlem işaretleridir. Bunlar manzum metinlerde hemen hemen hiç kullanılmaz. Mensur metinlerde kullanılmaları çok önemlidir. Bu önem metnin anlamca değerlendirilmesi ile ilgili bulunmasından kaynaklanır. Söz dizimi değeri bulunmayan işaretler ise yardımcı işaretlerdir. Bunların değerleri yazıya biçim verme yönündendir, metni daha düzenli olarak sunmaya yararlar. Bunlar arasında en çok kullanılanları ayırma işareti (') ve kısa çizgi (-)’dir.

Osmanlı taliki İran talikinden çarpıcı biçimde farklıdır, bu yüzden İranlılar Türk talikine nestalik adını vermişlerdir.

Farslar Arap alfabesini aldıkları zaman bu alfabede kendi dillerine özgü sesler için aslında dört küçük değişiklik yapmışlar, böylece harf sayısını 32’ye çıkarmışlardır. Bunlardan پ pe, ب be’ye eklenen iki noktayla; چçim, جcim’e eklenen iki noktayla; ژ je, ز ze’ye eklenen iki noktayla; گ gef ise ک kef’in ‘keşide’ denilen çizgisi üzerine eklenen ikinci bir çizgiyle oluşturulmuştur. خرد hıred “akıl”,  طلخ talh “acı”, آواز âvâz,  شصت şast “altmış” kelimeleri Farsça olup Arapların kullandıkları harflerle yazılmıştır. Oysa چمن çemen kelimesinde kullanılan چ çim Farsların Arap alfabesine ekledikleri harftir.

İkinci tür ﺥ Farsça’ya özgü dudaksıl (labial)bir ﺥ’dır. Dudakların yuvarlaklaştırılmasıyla çıkarılır. Sesin bu niteliğini belirtmek için önüne her  zaman bir ﻭ vav yazılır: خ يوش hîş “kendi”,  خواب
hâb “uyku”, خوان hân “sofra”, خواجه hâce,  تسخوان
üstühân “kemik” gibi.

Halbuki başka bir dilden aktarılmış kelimelerin yazılışı bir dönemde o kelimenin nasıl söylendiğini belirlemenin en kestirme ve güvenli yoludur. Ne yazık ki, Osmanlı Türkçesi yazımı böyle bir uygulamaya yer vermemiştir.

Türkçe’nin sistemine uygun bir söyleyiş özelliği kazanmış oldukları anlaşılmaktadır. Bugün de kalın l ile söylediğimiz mal, fal, nal, hâsıl, hâsılat gibi kelimelerin bu söylenişleri, hiç şüphesiz, Osmanlı Türkçesi dönemi konuşma dilinin uzantısıdır.

Ortalama i. Farslar tarafından i ile e arasında, kapalı bir e (é) gibi söylenir.Doğru cevap ''C'' şıkkıdır.

Yazı dili: Yazılı anlatım dilidir. Konuşma diline göre daha kurallı, düzgün, özenli, söz dağarcığı ve anlatım kalıpları bakımından zengin bir nitelik taşır. “Edebiyat dili” de denir.

Bugünkü Latin asıllı alfabenin kabulüne kadar yüzyıllarca kullanılmış olan yazımız, Arap alfabesine dayanır. Araplar, İranlılar ve Türkler tarafından kullanılmış olan bu alfabenin işaretleriyle şekillenen yazı, tarih içinde işlenmiş, geliştirilmiş ve çeşitlenerek çok sayıda yazı türü ortaya çıkmıştır. Bunlar arasında en eskisi özellikle Kur’an yazmakta en çok kullanılmış bir yazı türü olan nesihtir.

Arapçaya özgü sesler: hemze, se, zel, ha, sad, dad, tı, zı ve ayın.  

Nazımdaki kafiyenin nesirdeki karşılığı secidir.

ـُ: ötrü, ـَ : üstün, د ً ا: dan, ـَ: med, ـْ: cezm doğru ifadesidir. Yanıt C’dir.

ufuk

Konuşma dilinde zincirlenen her ses birimini işitme organımızca algılanan değeriyle görme organımızca algılanmak üzere aktarmaya yarayan yapıya yazı denir.