patlamalı ünsüzler: b p c ç d t g k m n.

En ideal alfabe her yalın sesin bir tek işaretle gösterildiği alfabedir. Böyle bir alfabenin kullanıldığı yazı da dilin seslerini karışıklığa yol açmadan gösterebilir. Bu açıdan bugünkü alfabemizin konuşma zincirindeki her sesi birer işaretle gösteren oldukça ideal bir alfabe olduğunu söyleyebiliriz.

Arapça’nın tek yuvarlak ünlüsü olan bu ortalama u'dur. Doğru cevap ''A'' şıkkıdır.

Arap alfabesine dayanan eski Osmanlı alfabesinin, tanıdığımız harfler dışında, yardımcı işaretleri de vardı. Arapça’da özellikle Kur’an’da kullanılmış
olan bu işaretlerin en önemlileri kısa ünlü işaretleridir. Hareke denilen bu işaretlere Türkçe metinlerde özellikle XVI. yüzyıl sonlarına kadar geniş
ölçüde yer verilmiştir:

Sonuç olarak söylememiz gereken, alıntı kelimelerdeki yabansı ünlü seslerin Osmanlı Türkçesi döneminde ortak konuşma diline büyük ölçüde inmediği, bir ölçüde şehirli (özellikle İstanbul’un okur-yazar şehirlisi) diline bulaştığı ve okur-yazar kesimlerce benimsenip yaşatıldığıdır.

Çeviriye kaynaklık eden metinde bulunmayan ses birimi işaretleri, olağan şartlarda bulunması gerektiği var sayılan işaretlerle tamamlandığı çeviriyazıya olağanlaştırılmış metin çeviriyazısı denir.

Ortalama a. Harekelerle işaretlenmiş metinlerde üstün (fetha) ile gösterilir.Doğru cevap ''A'' şıkkıdır.

Sesçil (fonetik) çeviriyazı alfabesi, bir dilin bütün konuşma seslerini göstermeye, kişilerin söyleyişlerindeki farklı sesleri, yerli ağızlarda görülen ses çeşitlerini aktarmaya yarayan alfabe. Daha çok ağız çalışmalarında görülen bu tür alfabeler yalnız ilim çevrelerinde kullanılır.

Doğru cevap a-i-u'dir.

Eski gramerlerde bitişen harflere ‘müttesıl harfler’ denmiştir.

Arap alfabesine dayanan eski Osmanlı alfabesinin, tanıdığımız harfler dışında, yardımcı işaretleri de vardı. Arapçada özellikle Kur’an’da kullanılmış olan bu işaretlerin en önemlileri kısa ünlü işaretleridir. Hareke denilen bu işaretlere Türkçe metinlerde özellikle XVI. yüzyıl sonlarına kadar geniş ölçüde yer verilmiştir. Bunlar; üstün, esre, ötrü, med, şedde, cezmdir.

Çeviriyazı alfabesi, yukarıda verdiğimiz alfabede görüldüğü gibi, kullanılmakta olan alfabeye eklenmiş birtakım işaret ve işaretli harflerin yer aldığı bir alfabedir. Daha önce de belirttiğimiz üzere, çeviri çeşitli anlayış ve amaçlara dayanır, dolayısıyla kullanılacak alfabe de değişir ve çeşitlenir. Başlıcaları şunlardır: 1. Bir dilin bütün konuşma seslerini göstermeye, kişilerin söyleyişlerindeki farklı sesleri, yerli ağızlarda görülen ses çeşitlerini aktarmaya yarayan alfabe. Daha çok ağız çalışmalarında görülen bu tür alfabeler yalnız ilim çevrelerinde kullanılır ve ‘sesçil (fonetik) çeviriyazı alfabesi’ adıyla anılır. 2. Dilin eski dönemlerinde kullanılmış olan farklı bir yazının ses işaretlerini (harflerini) kullanılmakta olan alfabelerdeki işaretlerle aktarmaya yarayan alfabe. Tarihî dönem metinlerine uygulandığı için, bu tür alfabelere ‘metin çeviriyazısı alfabesi’ denilir.

Uzatılmış elif: Eski gramerlerdeki adı elif-i memdûde’dir.

Eski gramerlerde bitişmeyen harflere ‘münfasıl harfler’ denmiştir. 

Tecvit: “Harfleri ses yolunda oluştukları yere ve niteliklerine göre söylemek” anlamındaki

tecvîdül-hurûf’tan kısaltılmış bir terimdir. Dilciliğin fonetik (ses bilgisi) alanıdır.

نم, nun ve mim harflerinin birleşimidir.

A seçeneğindeki kelimede yer alan  ژ je sesi Farsçada bulunur. Diğer seçeneklerde böyle bir durum yoktur. Dolayısıyla bu ejder kelimesi Arapça değildir.

Kelime başında آ medli elif ile yazılır. Bu elife uzatılmış elif denir: آدم âdem, آلت âlet, آمر âmir “buyurucu” gibi.

"î" Arapça ve Farsçadaki uzun i sesini göstermek için kullanılır. D hariç diğer seçeneklerdeki kelimeler بصيرت basiret, ترقی  terakkî,  دائمی dâimî ve عزيز azîz şeklinde yazılır. Oysa D seçeneğindeki kelime Türkçedir ve kelimedeki ünlü çeviriyazıda konuşma dili söyleyişine göre “yemek” olarak yazılır.