Yanıt Açıklaması:

Toplumların var ettikleri bir urun, bir toplumu oluşturan kişilerin beyinlerindeki ortak görüntüler sistemine dil denir.

Yanıt Açıklaması:

Dudaklardan gırtlağa kadar uzanan yoldaki oluşum noktalarına (boğumlanma yerlerine) göre de birtakım ortak nitelikler taşırlar. Buna göre de dört öbeğe ayırılırlar:
a. dudak ünsüzleri: b p m v f;
b. diş ünsüzleri: d t c ç j ş z s n l r.
c. damak ünsüzleri: k g ğ . Bunlar ön (sert) damaktaki (ya da damak önündeki) boğumlanma noktasından çıkarlar. Dilimizde bunların bir de art (yumuşak) damakta (ya da damak ardında) meydana gelen boğumlanma noktasından çıkan türleri vardır. Bugünkü alfabemizde bunların işaretleri yoktur. Bunları kalın ve ince sıradan hecelerde ayırt ederiz: ka/ke (ka-ba / ke-se), ga/ge (ga-ga / ge- e),
ğan/ğen (ka-ğan / be-ğen) gibi.
d. gırtlak ünsüzleri: h ile Arapça’dan alınma kelimelerdeki ? hemze ve ? ayın’dan kalan kesme (çarpma).

Bu bilgiler ışığında doğru cevap B şıkkıdır.

Yanıt Açıklaması:

Dilin geriye çekilmiş durumunda çıkan ünlüler kalın, ileri sürülmüş durumunda çıkan ünlülerse ince ünlülerdir. Doğru cevap B'dir.

Yanıt Açıklaması:

 Harfin Türkçe karşılığı "ha"dır.

Yanıt Açıklaması:

Seçeneklere bakıldığında sırasıyla kelimeler şûle, rânâ, îtiraf, Kâbe, şiir şeklinde okunan kelimelerden oluşur.

Bunlardan E seçeneğindeki şiir kelimesinde ayın harfi uzatmayı vermez.

Yanıt Açıklaması:

Osmanlı Türkçesi alfabesi Arap alfabesine dayanır. 28 harften oluşan Arap alfabesine Farslar kendi dillerindeki farklı üç ses için küçük değişikliklerle 3 işaret eklemişler ve harf sayısını 31’e çıkarmışlardır. Farsça’nın bu sesleri Türkçe’de de bulunduğu için, bu 31 harfli alfabe Türkler tarafından da aynen alınıp benimsenmiştir. Harflerin bu biçimleri yazıda büyük ölçüde değişikliğe uğrar. Bu nedenle yanıt A’dir.

Yanıt Açıklaması: Osmanlı Türkçesi alfabesi Arap alfabesine dayanır. 28 harften oluşan Arap alfabesine Farslar kendi dillerindeki farklı üç ses için küçük değişikliklerle 3 işaret eklemişler ve harf sayısını 31’e çıkarmışlardır. Farsça’nın bu sesleri Türkçe’de de bulunduğu için, bu 31 harflik alfabe Türkler tarafından da aynen alınıp benimsenmiştir.

Yanıt Açıklaması:

hâste

Yanıt Açıklaması:

Kelime sonunda yer alan ekleme te Osmanlı Türkçesi'nde a sesini verir. Buna göre doğru seçenek  فتحة -fetha'dır. 

Yanıt Açıklaması:

Bir kelimenin başka kelimelerle bir arada bulunmasından doğan anlamını belirleyici ilişki ve ortama Bağlam denilir.

Yanıt Açıklaması:

Doğru cevap A’dir.

Yanıt Açıklaması:

Osmanlı Türkçesi alfabesi Arap alfabesine dayanır.

Yanıt Açıklaması: Osmanlı alfabesinin, tanıdığımız harfler dışında, yardımcı işaretleri de vardır. İşte bu işaretlere verilen isimler esre, üstün gibi isimler almaktadır.

Yanıt Açıklaması:

Bitişmeyen harfler. Bunlar yazıda yalnızca kendilerinden önce gelen diğer harflerle bitişir; içinde kendileri de yer almak üzere, sonra gelen harflerle ise bitişmez: ا elif, د dal, ذ zel, ر rı, ز ze, ژ je, و vav, ه he. Görüldüğü gibi E seçeneğindeki ذ zel bitişmeyen harflerdendir.

Yanıt Açıklaması:

Klâsik Arapça’da uzunları da bulunan üç ünlü vardır: a i u. Ortalama uzunlukta olanların yazıda harf karşılıkları yoktur. Gösterilmek istendiğinde hareke denilen yardımcı işaretler kullanılır. Daha önce gördüğümüz bu işaretlerin Arapça’daki adları fetha (üstün), kesre (esre) ve zamme (ötrü)dir.

Yanıt Açıklaması:

Harfin Türkçe karşılığı "be"dir.

Yanıt Açıklaması:

Bir alfabe dilin seslerini hiçbir karışıklığa yol açmadan gösterebilmelidir. Başka bir dilden alınmamış, yani daha önce kullanılmış olmaktan doğan tutarsızlık ve kusurları bulunmayan bir alfabe başlangıçta dilin seslerini en uygun biçimde yansıtabilecektir. Ne var ki yazıyla söyleyiş arasındaki uyum kısa sürede bozulacağı için, onun da yine tutarsızlık ve kusurlara bürünmesi kaçınılmazdır.

Yanıt Açıklaması:

Ünsüzler duyulurluklarındaki iki ana nitelik bakımından iki öbek oluştururlar: a. sızmalı ünsüzler: f v ğ h j ş l r s z y; b. patlamalı ünsüzler: b p c ç d t g k m n.

Yanıt Açıklaması: Se, Pe, Be, Elif isimleri ile okunan ilk dört harftir.

Yanıt Açıklaması:

Osmanlı Türkçesinin şehirli dili olarak İstanbul Türkçesi şeklinde temayüz etmesi XV. yüzyılın ortalarından itibaren hızla kendini belli etmiştir.