Türkçe’nin ana hecelenme kuralı şiirde bozulabilir. Hece ve aruz ölçüleriyle yazılmış şiirlerde ahengi sağlayan, ölçüleri oluşturan farklı sayıdaki birimler (kalıplar)dır; hecede 2 dört (8); 2 dört, bir 3 (11) ya  a bir 6, bir 5 (11) hecelik birimler, aruzda 4 mefâ‘îlün kalıbındaki ya da 3 fe‘ilâtün ile 1 fe‘ilün (fa‘lün) kalıplarındaki hece topluluklarının oluşturduğu birimler gibi. Şiiri bu ölçülere göre okurken ahengi sağlayan hece öbeklerini birbirinden ayırırız. Buna ahenk durgusu (sekte) denir.

Farslar Arap alfabesini aldıkları zaman bu alfabede kendi dillerine özgü sesler için aslında dört küçük değişiklik yapmışlar, böylece harf sayısını 32’ye çıkarmışlardır. Fars alfabesinde pe ve çim harfleri bulunmaktadır. Gef , kef’in “keşide” denilen çizgisi üzerine eklenen ikinci bir çizgiyle yazılmaktadır.

Köklerin taşıdığı anlamlarda değişiklik yapan, onları anlamca başkalaştıran üyelere denir. Yapım ekleri yalnız köklere değil, birleşik kelimelere ve başka dillerden alınmış kelimelere de getirilebilir. Böylece bunlardan da yeni anlamlarda yeni kelimeler elde edilir. Yalnızca E seçeneğindeki +çı eki fırsat kelimesinin anlamını değiştirmiştir. Diğer seçeneklerdeki eklerin tamamı çekim ekidir.

“tepeli” kelimesi yapım eki ile oluşturulmuş bir gövdedir. Doğru yanıt “C” şıkkıdır.

Arapça kelimelerin Türkçe’de seslendirilmeleri bakımından üç önemli konuyla bağlantılıdır. Bunlar;
1. Hece sonunda bulunmayan ünsüzler.
2. Ünsüz benzeşmeleri.
3. Düzensiz hecelerde ünsüzler arasında ünlü
türemesi. şeklindedir. Doğru cevap C'dir.

Arapça حرمت, hurmat şeklinde okulan sözcük, Türkçe'de hürmet ve hörmet'e dönüşmüştür.  

Yazı dilinin ilk seviyesi geniş kitlelere hitap etmeyi amaçlar. Dolayısıyla sanatlı bir dili ve hüner göstermeyi arka plana itmiştir.

Tanımda verilen kavramı halklılaştırma olarak isimlendirebiliriz.

Arapçadan geçen kelimelerin içinde aşağıdaki ince ünsüz harflerinden biri bulunan hecenin uzun olmayan düz geniş ünlüsü ise, ince, yani e gibi söylenmiştir: 

 ادب edeb.  بيت beyt “ev”,  تثبيت tesbît, تجللى tecellî,  ثروت servet,  جمره cemre,  درجه derece, كرم kerem,  كثرت kesret “çokluk”,  ليل leyl “gece”, مزرع mezrá‘,  ندرت nedret “azlık”, هيجان heyecân,  هيبت heybet,  يزيد yezîd gibi.

Kelime yassı anlamına gelir.

Kelimelerin çekim ekli biçimlerini gramer kelimeleri diye adlandırıyoruz:  سيورى سنكلر sivrisinek-ler

Açıkta kelimesinin Osmanlı Türkçesi yazım şekli görülmektedir.

Eski yazımda Türkçe ünlülerimizden iki geniş-düz ünlü harf  (a, e) harfleridir.

د / ط / ت ; ظ , ض / ذ / ز ; س/ص / harflerinde görülen nöbetleşmeler bulundukları hecelerin kalın-ince sıralarını göstermeye yarar.

Arapça’da kimi kelimelerin sonunda üstünlü okunan bir ünsüz harfinden sonraki ی ye uzunluk içindir. Buna “kısaltılmış elif” anlamında elif-i
maksûre denilir. ـَ üstün bu ی ye ile birlikte â okunur. Bunlar ا elif ile yazılmıştır:معنی yerine  معنا/mana buna örnektir.

“kâgir” kelimesinin Orijinal yazımı: كاركير / Değiştirilmiş yazımı: كاكير şeklindedir. Doğru yanıt “B” şıkkıdır.

Osmanlı Türkçesi alfabesi Arap alfabesine dayanır. 28 harften oluşan Arap alfabesine Farslar kendi dillerindeki farklı üç ses için küçük değişikliklerle 3 işaret eklemişler ve harf sayısını 31’e çıkarmışlardır. Farsça’nın bu sesleri Türkçe’de de bulunduğu için, bu 31 harflik alfabe Türkler tarafından da aynen alınıp benimsenmiştir. Bu harfler Türkçe’deki adlarıyla şunlardır: پ pe  - چ çim - je ژ

Bu bilgi doğrultusunda doğru cevap C şıkkıdır.

Edebiyat metinlerde, özellikle de şiirde, bu tür kapalı hecelerin son ünsüzü çoğu zaman bir ekin, kimi zaman da önündeki kelimenin ön sesi olan ünlünün çekim alanına girer ve oluşan yeni hecenin başında yer alarak açık kalan hecede ünlü, uzunluğunu yeniden kazanır. Bu kullanıma İmâle ade verilir.