Tenvin işaretlerinden biri olan ve iki üstün denilen ـً an yazıda ء hemze, ة yuvarlak te ve ى ye dışındaki yerlerde ا elif üstüne konulur. Arapça’da tek başlarına zarf olarak kullanılan zaman ve yer gösteren isimler bu iki üstün ile yazılır ve okunur. Bunların çoğu dilimize alınmış olup bu
yazılış ve okunuş özelliklerini korumuşlardır: اخيراً ahîren “en son, biraz önce”, بعضاً bazen, نظراً nazaran, نسبةً nisbeten, موقةً muvakkaten gibi. Bununla birlikte yazıda bu tenvin işaretinin kullanılmaması yaygın bir uygulama olmuş, bu yüzden de tenvinsiz kalan elifler bir uzunluk işleyişi kazanmıştır: اولاevvelâ, دائما daimâ gibi. Hemen hepsi zarf olarak kullanılmış olan bu kelimelerden bazıları şunlardır: عجبا acabâ, اصلا aslâ, فرضا farazâ “tutalım ki”, غالبا  gâlibâ, حالا hâlâ, محضا mahzâ “ancak, yalnız, salt”, mukaddemâ “bundan önce”, مطلقا mutlakâ, واقعا vakıâ “gerçekte” vb.  

Yalnızca B seçeneğinde elif-i maksûre denen ی ye yerine ا elif yazılmıştır: , دعوی  yerine دعوا  dava. Dolayısıyla bu kelimede tenvinin kullanılmaması söz konusu değildir.