Savunma, bir ülkenin kendisine yönelik tüm dış tehditlere karşı korunmasını ifade etmektedir. İç güvenlik ise, bir ülkenin sınırları içinde o ülkenin vatandaşlarına ve birlik ve bütünlüğüne yönelik işlenmiş olan her türlü yasa dışı eylemleri önlemeyi ifade etmektedir. Savunma hizmetlerini yerine getiren kurumsal yapılanmalar askeri iken; güvenlik hizmetlerini yerine getiren kurumlar sivil hizmet kurumlarıdır. İç güvenlik sektörünün en önemli aktörleri polis teşkilatlarıdır. Özel güvenlik yapılanmaları bu sektörün‘tamamlayıcı’ unsurlarıdır.

Ülkeye yönelik dış tehditleri kapsayan dış güvenlik görevleri ise ‘savunma’ (defense) kavramı ile ifade edilir.

Güvenlik hizmetlerinde nihai hedef sadece her ne pahasına olursa olsun suçları önlemek değil bu görevlerin makul bir ekonomik, yasal ve sosyal maliyet ile yerine getirerek toplumsal hayatın normal akışını sağlamaktır. 

Bir güvenlik görevlisinin, iyi niyetli olmakla beraber, herhangi bir durum karşısında ne yapacağı ve nasıl davranacağı konusunda kararsız kaldığı durumlar ‘etik çelişki’ (ethical dilemma) olarak tanımlanır. O¨rneğin, bir güvenlik görevlisinin önündeki seçeneklerden her ikisi de yasalara uygun olmakla beraber birisi kendisine yarar sağlarken diğeri bir başkasına yarar sağlıyorsa bunlardan hangisi daha doğru ve etiktir.

Güvenlik hizmetlerinin temel amacı birey ve toplumun huzur ve güveninin sağlanması, daha güncel bir tanımlama ile ‘yaşam kalitesinin’ artırılmasıdır.

On İki Levha, ‘hukuki prosedürler’ (usul hukuku), ‘mülkiyet hakları’, ‘inşaat kuralları’, ‘evlilikle ilgili gelenekler’ ve ‘hangi suçlara hangi cezaların verileceğine’ dair hükümler içermekteydi. İcra davaları bunlardan birisi değildir.

Yunanlılar gibi Romalıların da oldukça gelişmiş bir adalet sistemi vardı. ‘On İki Levha’ (The Twelve Tables) Roma İmparatorluğunun ilk yazılı hukuk kurallarını oluşturmaktaydı. Romanın en akıllı on adamı tarafından hazırlanan bu kurallar halkın görebileceği bir şekilde teşhir edilirdi.

Hukukta ‘cezalandırmanın basit bir şekilde sadece intikam almak ile sınırlı olmayıp bunun dışında başka bir amaca da hizmet etmesi gerektiği’ düşüncesi ilk kez, milattan önce 427-347 yılları arasında yaşamış olan Yunan filozofu Eflatun tarafından ortaya atılmıştır (Wrobleski ve Hess, 2000:4).

Arapçada ‘yaratılış’ anlamına gelen ‘ahlak’ kavramı ile Latincede ‘huy-karakter’ anlamına gelen ‘etik’ (ethos) kavramları aslında aynı şeye, ‘insanın yaratılışına’ (human nature) işaret etmektedir.

Hukuk kurallarının yasal bir yaptırımı söz konusu olduğundan, bu kurallar cezaidir. Ahlak kurallarının ise yaptırımları kişinin kendi iç sesine bağlıdır. Dolayısı ile vicdanidir.

İçgüvenlik sektörünün aktörleri en genel anlamda üç ana başlık altında kategorize edilebilir. Bunlar;

• Birey/insan: Sivil birey ve sivil toplum/vatandaşlar
• Kamu sektörü: Kamu güvenlik teşkilatları/genel kolluk
• Özel sektör: Özel güvenlik teşkilatları

İçgüvenlik,hizmetleri, ülkenin sınırları içerisinde güvenliğin sağlanarak bireylerin yaşam kalitelerini arttırmayı amaçlamaktadır. Bu durumda içgüvenlik İçişleri Bakanlığı ile doğrudan ilişkilidir ve bu bakanlığa bağlıdır.

Genel ve özel kolluk dışında kalan ‘köy korucuları’, ‘köy bekçileri’, ‘kır bekçileri’, ‘kıyı emniyeti’, ‘liman kolluğu’ ve ‘çiftçi mallarını koruma kolluğu’ gibi birimler ‘yardımcı kolluk’ olarak sınıflandırılır. Yardımcı kolluk, yasayla kurulur ve ağırlıklı olarak yakın koruma görevi ifa eder.

Güvenlik sektörü üzerindeki dış denetimin ilk alt kategorisi uluslararası kurum ve kuruluşlar tarafından yürütülen gözetim ve denetim faaliyetleridir. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, Uluslararası Af Örgütü ve diğer uluslararası insan hakları örgütleri bu kategoriye giren kurum ve kuruluşlardır. Dış denetimin ikinci kategorisini ‘yasama, yürütme ve yargı’ erklerinin güvenlik hizmetleri üzerindeki ulusal düzeydeki denetimi oluşturur. Bu düzeydeki denetim, başta demokratik yöntemlerle seçilmiş olan ‘meclis’ (yasama) olmak üzere merkezî hükûmet (yürütme) ve ona bağlı kuruluşlar ile son olarak ‘mahkemeler’ (yargı) tarafından yerine getirilir. Dış denetimin üçüncü kategorisini ise, merkezî hükûmet tarafından yerel kamu hizmet birimlerinin idaresi ve denetimi için atanmış yerel sivil yöneticiler olan ‘vali ve kaymakamların’ (mülki idare amiri) güvenlik sektörü üzerindeki denetim ve gözetimi oluşturmaktadır. Dış denetimin dördüncü ve son ayağını ise medya ve sivil toplum örgütlerinin güvenlik sektörü alanında yürüttükleri sivil gözetim faaliyetleri ve bunların doğal olarak doğurduğu denetim etkisi oluşturur.

İlk toplumlarda eğer norm ve tabuların uygulanması görevi topluluklar düzeyinde ve tarafından yerine getiriliyorsa bunu ‘informal ilkel topluluk polisliği’ olarak adlandırmaktadır.

İnsanı ilgilendiren etik sorunlar birbiri ile iç içe geçmiş üç alan içerisinde cereyan eder. Bunlardan ilki insanlar tarafından görülen ve izlenebilen davranışların gerçekleştiği ‘aleni’ yani ‘kamusal yaşam’ alanıdır. İkincisi ev ve yatak odası gibi bireyin mahremiyetini kapsayan ‘özel yaşam’ alanıdır. Üçüncüsü ise, bireyin ‘iç yaşam/âlemi’ içinde yer alan ve en mahrem yaşamında bile dışarıdan izlenmesi mümkün olmayan duygular, cinsel dürtüler, korku ve kompleksler gibi tüm beşerî zaaflarını içeren alandır.

Kabile ve akraba grupları şeklinde yaşayan ilk insan toplulukları üzerine araştırma yapan sosyal bilimciler, bu grupların içinde ortaya çıkan sorunların günümüzde ‘arabulucu’ olarak adlandırılan kişiler tarafından ele alınarak çözüldüğünü tespit etmişlerdir.

Diğer birçok kamu hizmetinde olduğu gibi içgüvenlik personelinin denetimi sadece tek bir yönteme indirgenemez. Dış denetim en genel anlamda ‘yasama’, ‘yürütme’ ve ‘yargı’ erkleri tarafından yürütülür. Güvenlik teşkilatlarının amir ve yöneticileri tarafından kurum içinde yürütülen denetim faaliyetleri ise her ne kadar ‘iç denetim’ olarak adlandırılsa da aslında bu tür denetimler bir dış denetim unsuru olan ‘yürütmenin’ kurum içi uzantısı olduğu için ideal anlamda bir iç denetim olarak tanımlanamaz.

Polis etiği alanındaki çalışmalarıyla tanınan J. Kleinig “Etiğin genel ahlaki ilkelerden bağımsız olmadığı” gibi genel ahlaki ilkelerin polislik mesleğine yansıması olduğu görüşündedir.

İçgüvenlik görevlilerinin kanun dışı ve keyfi uygulamalarının giderek yaygınlaşması durumunda toplumda oluşan güvensizlik durumu ‘polis korkusu’ (fear of police) olarak tanımlanır.