Bir ülkenin ve toplumun güvenliği en genel anlamda iki genel kategoriye ayrılır. Güvenliğin ülke içindeki boyutuna içgüvenlik, diğer Gbir ifade ile polislik denir.

Kişinin bireysel yararı ile görev yaptığı kurum veya kamu yararının birbiriyle ters düşmesi durumu ‘çıkar çatışması’ olarak tanımlanır.

Güvenlik sektörünün ‘idari’ amirleri (vali ve kaymakam) ile ‘adli’ amirlerinin (cumhuriyet savcısı) en önemli görevlerinden birisi, devletin genel güvenlik (resmi) teşkilatlarını denetleyerek toplumun güvenliğini sağlamak için alınan güvenlik önlemlerinin hukukun dışına çıkarak bireysel özgürlükler ve toplumsal huzura yönelik bir tehdidine dönüşmesine fırsat vermemektir.

Çağdaş toplumlarda bireyin kendisini gerçekleştirmesini engellemeye yönelik ırk, renk, dil, inanç, siyasi düşünce, sosyal sınıf ve hatta yaşam tarzı gibi farklılıklar üzerinden yapılan her türlü ‘ayrımcılık’(discrimination) bir güvenlik tehdididir.

: İçgüvenlik sektöründe hizmet veren güvenlik görevlileri için hazırlanmış olan meslek etiği kuralları ve etik eğitiminden beklenen sonuçlar:

• İcgüvenlik hizmetlerinin alıcısı olan vatandaşların haklarına saygı göstererek onların güvenliğini
  sağlamak ve yaşam kalitesini yükseltmek

• İçgüvenlik sektörünün hizmet üreticisi olan personelin haklarını koruyarak onların da yaşam
  kalitesini yükseltmektir.

Gelişmiş toplumlarda düşünce ve ifade hürriyeti, din ve vicdan hürriyeti, namus, mezhep, etnik, kültürel, bölgesel ve alt-kültür gibi farklılaşmalar da bireyin korunmasını istediği değerler arasındadır.

‘İnsan-merkezli güvenlik’ insanı devletin varlığı için bir araç değil, devleti insana hizmet eden bir araç olarak görür.

Topluma karşı işlenmiş suç (kamu suçu) kavramının ilk kez bir hukuk kuralı olarak tanımlanması, Sümer krallarından Lipitshtar ve Eshumma tarafından milattan önce yaklaşık 2300 yıllarında yapılmıştır (Wrobleski ve Hess, 2000:3).

Güvenlik mensuplarına yönelik etik kurallara ihtiyaç duyulmasının önemli nedenlerinden biri, güvenlik mensuplarının davranışlarını kontrol etmek için ‘yasama’, ‘yürütme’ ve ‘yargı’ erkleri tarafından yapılan dış denetimin tek başına yeterli görülmeyişidir. Bu nedenle yürürlükteki yasal düzenlemelere ilave olarak bir de bu mesleğin kendi mensupları tarafından hazırlanan, benimsenen ve onların profesyonellik bilinci ve vicdanlarına hitap eden etik ilkelere ihtiyaç duyulmuştur.

Vali, il sınırları içinde bulunan genel ve özel bütün kolluk kuvvet ve teşkila^tının a^miridir. Suç işlenmesini önlemek, kamu düzen ve güvenini korumak için gereken tedbirleri alır. Bu maksatla Devletin genel ve özel kolluk kuvvetlerini istihdam eder, bu teşkila^t a^mir ve memurları vali tarafından verilen emirleri derhal yerine getirmekle yükümlüdür.

Verilen ülkelerin hepsi Fransız içgüvenlik modeline benzer bir içgüvenlik yapılanmasına sahiptir. Ancak, İspanya, Belçika ve Avusturya içgüvenlik sektöründe askeri kurum ve aktörlerin kullanılması uygulamasından vazgeçerek son on yılda önemli reformlar yapmışlardır.Türkiye’de ise içgüvenlik hizmetleri sivil bir kamu hizmet kurumu olan polis ile askeri bir kurum olan jandarma şeklinde ikili bir yapılanma altında yürütülmektedir. Diğer bir deyişle, Türkiye’deki jandarma teşkilatı askeri kurum olma niteliğinden vazgeçmeden, sivil bir hizmet olan içgüvenliği yürütmeye çalışmaktadır.

Tutuklanmayı gerektiren bir suçun işlenmesine şahit olan her vatandaşın olaya müdahale ederek eylemin failini tutuklama hakkı vardır ve bu hak ‘vatandaş tutuklaması’ olarak tanımlanır.

Türkiye’de hâlen uygulanmakta olan ‘şehirde’ polis, ‘kırsal’ alanda da askerî bir kurum olan ‘jandarma’ teşkilatlarının iç güvenlikten sorumlu olması şeklindeki ikili yapılanmanın kaynağı Fransa’dır.

Güvenliğin topluma negatif maliyeti kendi içinde birkaç alt kategoriye ayrılır. Bunlardan ilki, güvenlik kurumlarının gerekli önlemleri almamalarından ve suçla mücadelede yetersiz kalmalarından dolayı birey ve toplumda oluşan endişe ve ‘suç mağduru olma korkusu’ zamanla vatandaşın yaşam kalitesini bozacak bir düzeye ulaşabilir. Birey ve toplumun yaşam kalitesini olumsuz yönde etkileyen bir diğer faktör ise, asli görevi güvenliği sağlamak olan, güvenlik personelinin keyfi ve hukuk dışı uygulamalardır.

Etik duyarlılık, yasalarca suç olarak tanımlanmayan veya tespit edilmesi kolay olmadığı için hakkında cezai işlem yapılamayan eylemler konusunda kişilerin vicdanında bir iç uyarı ve denetim mekanizması oluşturmayı amaçlar.

Bir güvenlik görevlisinin, iyi niyetli olmakla beraber, herhangi bir durum karşısında ne yapacağı ve nasıl davranacağı konusunda kararsız kaldığı durumlar ‘etik çelişki’ (ethical dilemma) olarak tanımlanır.

Orta Asya Türklerinde orduyu sevk ve idare eden komutana subaşı adı verilmişti.

Sanayi devriminin Avrupa’da ortaya çıkardığı modern polis yapısı Osmanlı’da ilk kez 1845 yılında İstanbul’da görülmüştür. Paris Polis Teşkilatının model alındığı kanuni bir düzenleme ile 10 Nisan 1845 yılında Türk Polis Teşkilatı kurulmuştur.

Yunanlılar gibi Romalıların da oldukça gelişmiş bir adalet sistemi vardı. ‘On İki Levha’ (The Twelve Tables) Roma İmparatorluğunun ilk yazılı hukuk kurallarını oluşturmaktaydı.

Avrupa Polis Etik Kuralları (APEK) ile yine aynı paralelde hazırlanmış olan Türk Polis Etik Kuralları (TÜPEK) içinde yer alan etik ilkelerden birçoğu bireyin can ve mal güvenliğinin dışında korunmasını istediği değerlere de vurgu yapmaktadır.