1990’ların ortalarında ortaya çıkan “peyzaj şehirciliği” (landscape urbanism) teorisi en iyi kent mekanlarının kent peyzajını düzenleyerek elde edileceğinin kabulü üzerine dayandırıldı. 1997’de Graham Vakfı tarafından Chicago’da düzenlenen “Landscape Urbanism” konferansı teorinin yayılmasında en büyük etkinlik olmuştur. 

Gürültü kirliliği, kaçak avlanma, arazilerin yanlış kullanımı ve ormanların tahribi gibi kavramlar başlıca çevre sorunlarındandır ancak ağaç ekimi çevre sorunu olmamakla beraber ekolojinin ve çevrenin faydasınadır. 

Tapınak, tiyatro, meclis, stoa, stadyum, palaestrum gibi yapılar mimari özelliklerinin yanı sıra doğal ya da kentsel alandaki yerleşimleri nedeniyle peyzaj düzenlemesinin de konusu olurlar. 

Pul şeklindeki yapraklarda bir dal üzerine birbirini örtecek tarzda dizilmiş, çok sayıda küçük yaprağı ifade etmek için kullanılır. Servi (Cupressus) bitkisinin yaprakları bu şekildedir.

Lale Devri’nde, Topkapı Sarayı önünde, Kabataş, Tophane ve Üsküdar meydanlarında yapılan meydan çeşmeleri kentin güzelleştirilmesi için yapılan önemli düzenlemeler olarak değerlendirmelidir. 

Ekolojik planlama entegre bir planlama sistemidir ve bu sistemde doğal, yapay, sosyal tüm kaynaklar gözetilir. Ekolojik planlamada izlenecek süreç şu şekilde olmalıdır:

Mevcut durumun analizi ve kaynakların envanterinin oluşturulması,

Önceliklerin belirlenmesi,

Kullanıcıların ve getirilmek istenen kullanımın yapısının irdelenmesi

Gelecek tahmini ve risk analizi

Değerlendirme

Her aşamada katılımcı desteği alarak mekansal planlamanın ortaya konması.

Gelişmiş ülkelerde ülke kalkınma planları ile bölge planları “ekolojik planlama” kavramı ile tüm planlama kademelerinin içeren bütüncül bir süreç olarak tanımlanmıştır.