Kentlerin merkezinde yer alan tarihi çevreler ve anıtlar çeşitli bayındırlık ve imar hareketlerinin etkisi altında kalabilirler.

Küf nemden kaynaklı oluşan ve anıtların uzun vadede bozulmasına sebep olan mikrobiyolojik bir etkendir; diğer şıklardaki etkenlerde biyolojik bir durum söz konusu değildir.

Tek tek yapıların veya anıtların korunması yerine onları tamamlayan, bir bütün olarak algılanmalarını sağlayan kent parçalarının, giderek örneği fazla olmasa da bir kentin tamamının korunması gerçekleştirilmektedir. Bu tutum toplumsal belleğin korunmasını sağlamakta, in- san/mekân ilişkisini güçlendirerek desteklemekte ve o yere ait olmayı, geçmişle bağ kurmayı öğreterek bu ilişkileri sürdürülebilir kılmaktadır. Bağlamında, yaşanılan yerin özenle korunması duygusu pekişmekte ve yükselen kent kültürü ile kentlilik bilinci kentsel mekân kalitesinin artması yönünde ivme vermektedir. Böylece giderek eskiyen ve toplumsal/kentsel çöküntü alanları haline dönüşen tarihi kent parçaları, özellikle tarihi kent merkezleri yaşayan kente eklemlenebilmekte ve kentle bütünleşen parçalar haline gelebilmektedir.

Venedik Tüzüğü, Venedik’te 25-31 Mayıs 1964 tarihlerinde yapılan Tarihi Anıtların Korunması ile İlgili Konferans’ta oluşturulmuştur.

Türkiye 1983 yılında Dünya Kültürel ve Doğal Mirasının Korunmasına Dair Sözleşmeyi, Avrupa Mimari Mirasının Korunması Sözleşmesini 1989 yılında imzalamıştır.

Korunması gerekli kültür varlıklarının kasıtlı olarak tahrip edilmesine Vandalizm denir. Özellikle tarihsel süreç boyunca değişen coğrafi sınırlar nedeniyle, uygarlıkların yeni yönetimlerce kasıtlı olarak yokedilmesi ve ideolojik düşünceler sonucu tahrip edilmesi çok yaygındır.

Taşınmaz özgün işlevini sürdürüyorsa renovasyon yani yenileme ile çağın gereksinmelerine uygun olarak modern donatıların eklenmesi gereklidir.

1933 yılında yürürlüğe giren “Belediye Yapı ve Yollar Kanunu” ise, taşınmaz (anıtsal) eski eserler ile imar planının buluştuğu, bir başka deyişle; plan ile koruma birlikteliğinin ilk örneğinin verildiği yasa olarak kabul edilir.

Koruma politikaları açısından bir kırılma dönemi olarak ortaya çıkan ve 1960’lı yılları kapsayan bu ikinci dönem alan odaklı koruma politikalarının koruma uygulamalarına hakim olduğu bir dönem olarak tanımlanabilir.

Koyların, kıyı alanlarının, dağlık alanların, kanyon, vadi, yamaç, yayla, şelale gibi özel oluşumlu doğal alanların turizm amaçlı kullanımın­da, doğal ve fiziki çevre bütünlüğünün ve sürekliliğinin bozulmadan gerçekleşti­rilebileceği yaklaşım öncelikli olmalıdır. Turizm alanlarında güvenlik ve ziyaretçi gereksinimlerinin karşılanabilmesi için yapılması gereken hizmet binası da tari­hi, doğal ve arkeolojik çevreye uyumlu olmalıdır. Kapadokya bölgesinde balon turizminin işleyişindeki sorunlar, Topkapı Sarayı’nda aşırı ziyaretçi trafiği, antik yerleşmelerde, kısmen yıkılmış yapı bölgelerine ziyaretçi girişlerinin önleneme­mesi ve tehlikeli tırmanışlar gibi çok bileşenli etkenler turizm kaynaklı tehdit ne­denleridir. Ayrıca, ziyaretçilerin bıraktıkları ambalaj kutuları, cam ve plastik şişe, poşet, metal kutu ve kapaklar gibi atıklar da korunması gerekli çevrelerde görsel ve çevresel kirlilik oluşturmaktadır. Tüm maddeler alınabilecek önlemler kapsamına girdiğinden doğru cevap D’dir.

Korumanın bir planlama çerçevesinde  yapılması son derece önemlidir. Ancak bu durum 1970den sonra ele alınmıştır.

Korumanın bir planlama çerçevesinde  yapılması son derece önemlidir. Ancak bu durum 1970den sonra ele alınmıştır.

1970’lerden bu yana sürdürülebilirlik kavramı entellektüel yaşamın her noktasında kendinden söz ettiren bir kavram olarak oartaya çıkmıştır.

Aynı malzeme ve teknolojiyi kullanarak bu alanlarda yapılan işleme bütünleme denir. Ancak yeni parçanın üzerine tarih düşülerek yeni bir üretim olduğu mutlaka gösterilmelidir.

18. Yüzyıl kültür varlıklarını korumaya yönelik çabaların güçlendiği asıl dönem olarak ifade edilmektedir.

Türkiye Paris Sözleşmesine 1981 yılında imza atmıştır.

Anıtların inşa edildikleri dönemde var olmayan tarfik, titreşim gibi çevresel koşullar günümüzde teknolojiye bağlı olarak değişmekte ve yapıları olumsuz etkileyebilmektedir.

Koruma İngilterede sivil toplum kuruluşlarınca desteklenen ve bir dizi etkinlikle önemine işaret edilen bir kavramdır.

Bayındırlık faaliyetleri inşaat işleri ile ilgili olan yapısal uygulamalardan dış etkenler kapsamına girer. Turizm de bir dış etkendir. Ancak bayındırlık faaliyetleri kapsamında değildir.

Anıtın yakınına yapılan karayolları sonradan yapıldığından ve diğer şıklardaki etkenler hep vardır.