19. Yüzyılın ortalarına kadar yapılan gravürler restorasyon çalışmalarında görsel veri olarak kullanılsalar da sanatçılarının yorumlarını içerdikleri ve kullanılan tekniğin özellikleri nedeniyle güvenilirliği sınırlı belgelerdir.

Modern mimarlık kongreleri 20. Yüzyıl başında yaygınlaşan Modernizm felsefesiyle bağlantılı olarak; mimarlık hareketlerini, kentleri, kültürel mirası ve geleceği tartışmak üzere ilk kez 1928 yılında toplanmıştır (CIAM-Milletlerarası Modern Mimari Kongresi). 1933 yılında yine Atina’da toplanan kongrede değinilen içeriklerde alınan kararlar Atina Antlaşması olarak kitaplaştırılmıştır. Doğru cevap D'dir.

6.yy da Ostrogotların efsane kralı Büyük Teoderik’in dünyanın yedi harikası üzerine söyledikleri tarihsel miras üzerine yapılan ilk açıklamalar olarak kabul edilir.

“Endüstriyel Miras” 20.yy. ikinci yarısında endüstri yapılarının yok olma tehdidi altına girmesiyle, ilk olarak endüstri devriminin etkin olarak yaşandığı İngiltere’de ortaya atılmış bir kavramdır.

Harita, gravür, rölöve ve kroki çizili belgelere örnektir. Mimarlık tarihi raporu ise yazılı bir belgedir.

Kültürel peyzaj doğa ve insanın ortak eseri olarak tanımlanmaktadır.

Yapılar haritaların lejantında belirtilen renklere göre sınıflandırılmış olup, buradan onların kargir, ahşap ya da karma yapıdaki fiziksel özellikleri, kat adetleri, bulundukları yakın çevredeki kot ilişkileri, kapı numaraları, eğer önemli ise kime ait oldukları ve yapı adları ile bulundukları sokakların adları belgelenmiştir. Plan ölçüleri bu bilgiler içerisinde yer almaz.

Görsel belgelemenin en önemli ve güvenilir ögelerinden birisi olarak fotoğraf kabul edilebilir. Fotoğraf en somut ve yorumsuz, doğru bilgi verisi olarak kullanılabilecek bir belgelemedir. Yazı ile tanımlama ve tarif, ya da çizim ile ifade etme yöntemlerinde veriye çeşitli nedenlerle yorum katılabileceği göz önüne alınırsa, en güvenli kaynak olarak belgesel fotoğraf görülebilir.

Düşey ölçüler alınırken ilk yapılacak iş herhangi bir yöntemle yatay düzlemin belirlenmesidir. Ölçüler ancak bundan sonra sağlıklı olarak alınabilir.

Doğruların birbirleriyle yaptığı açıların belirlenmesi ve mekanların hatasız ölçülebilmesi kurulacak poligonlarla mümkündür. Bunu sağlamanın yolu üçgenler kurarak ölçü almaktan geçer. Böylece duvarlar arasındaki açıların ayrıca ölçülmesine de gerek kalmaz.

Eğer birbirinden farklı uzaklıkta düzlemler varsa, bunların tümünü net görmek amacıyla, diyafram ayarını kısmak, geniş açılı objektif kullanmak, konudan uzaklaşmak gerekebilir. Bazen bu seçimlerden birkaçını bir arada kullanmak da gerekli olabilir. Tersine konu olan düzlem veya nesneleri netlik yardımıyla birbirinden ayrıştırmak gerektiği durumlarda ise diyafram ayarını açmak, teleobjektif kullanmak ya da konuya yaklaşmak gerekli olur.

1794’de hemen Fransız devrimin birkaç yıl sonrasında Fransız Rahip (Henri) Gregoire eski yapıların korunması ile ilgili olarak; “Eski yapılar bir nevi madalyalardır, kendi bütünsellikleri içinde korunmalı,  Belgelerin eşitlik ve özgürlük ilkelerinin aksine bir durumu belirtmediği Ortaçağa ve modern zamanlara gelindiğinde, onlar [belgeler] da tarihin farklı dönemlerini belirlediklerinden ... mutlaka korunmalılar, onları tahrip etmek bir kayıp olur, onları tercüme etmek bir anlamda tarihe aykırılık olur, bu onları işlevsiz ve gerekçesiz olarak doğallıklarından arındırmak olur ve siz hiç kuşku yok ki [eski eserleri koruyarak] bizi onursuzlaştırarak zayıflatmak isteyen karşıdevrimci barbarlığı bastıracaksınız” demiştir.

1931 tarihli Atina tüzüğü kapsamında temelde yapılar ile ilgili olarak bazı yaklaşımlar ve koruma politikaları geliştirilmiştir.

İkinci dünya savaşı sonrası ilk çabalar 1954 yılında UNESCO sözleşmesi ile yeniden başlamıştır.

1964 yılında yayınlanan Venedik Tüzüğü’nde, Atina Bildirgesi temel alınarak daha çok anıtsal nitelikli yapıların yerinde korunması onlara, fonksiyon kazandırılması, özgün malzeme ile onarımı, dönem kalıntılarının saygı görmesi, onarımın özgün yapıdan ayırt edilebilecek şekilde ve dengeli bir biçimde yapılması ve de onarımda varsayımlara dayanan müdahalelerin olmaması gerektiği vurgulanmıştır.

Taşınmazın yer aldığı bölgeye ait eski haritalar en önemli çizili belgelerden sayılabilir. Yapının özgün konumuna ve yakın çevresi ile ilişkisine ait veriler ancak bu haritalar sayesinde elde edilir ve yorumlanır. Diğer seçeneklerdeki belgeler yapının doğrudan kendisiyle ilgilidir.

Ünlü yazar ve tasarımcı William Morris fikirleriyle koruma konusunda önderlik yapmıştır. 1887 yılında Tarihi Binaları Koruma Birliği’ni kurmuştur.  

Yine başka bir bakışa göre tarihi kentin doku özelliklerini Papageorgiou şu biçimde tanımlamaktadır. “Tarihi kent, tarihi merkez, tarihi kentsel merkezlerin, ‘tarihi yerleşme’ler olarak adlandırılması için aşağıdaki özellikleri taşımaları gerekmektedir; Orijinal ve karakteristik bir kent strüktürü, Önemli mimari özellikler, Devam eden bir sosyal yaşam. Bu özelliklere göre, tarihi yerleşmelerin çok da eski olması gerekmemektedir. Doğru cevap C'dir.

UNESCO’ nun 1954 tarihli sözleşmesinde “kültürel varlık” kavramının geliştirilmesi ile birlikte, çok geniş bir tanımını da yapmıştır.

Yazılı belgelemenin ikinci ayağı olarak, söz konusu kültür varlığı için hazırlanan rapor ya da raporlar örnek olarak verilebilir. Bu yazılı belgeler taşınmaz hakkındaki daha detaylı bilgileri kapsayan bir raporlar olabilir. Söz konusu belgeleme çalışmaları taşınmazın tespit ve tescili aşamasında hazırlanan, detaylı durum tespitleri, analizler ve tanımlamalar olabileceği gibi, daha sonraki çalışma aşamalarında ayrı ayrı hazırlanacak raporlar da olabilir. Kültür varlığı ve restorasyon projeleri söz konusu olduğunda kamu yararı söz konusu olduğundan ekonomik getiri hesabı yapılması öncelik olamaz.