CEVAP:

19. yüzyıla kadar kadın, edebi eserlerde egemen kültürün dayattığı ataerkil dilin içerisinde, bu bakış açısının ve yaklaşımının bir ürünü olarak var olmuştur. Kadın karakterler erkek kahramanın başından geçen hikâyenin ilerleyebilmesi için bir nesne olarak kullanılırlar. Kadın burada masumiyetin simgesi, meleksi bir varlık olarak da sunulabilir, her türlü kötülüğün kaynağı olarak da. Dante’nin İlahi Komedya adlı eserinde, ilâhi ışığa ulaşmada bir rehber olan Beatrice, kadının bu üstün, meleksi, masumiyet simgesi olarak sunumuna örnektir. Shakespeare’in trajedisi Macbeth’te Leydi Macbeth kötülüklerin kaynağı olarak karşımızdadır. Macbeth Norveç kralını yendiği savaştan dönerken karşısına çıkan üç cadının kehanetiyle kral olacağını öğrenir. Bunun için mevcut kralı öldürmekten başka bir çaresi yoktur. Kehanetin büyüsüne kapılan Macbeth, hırsları ve ahlâki değerleri arasında kalır, büyük bir iç çatışma yaşar. Macbeth’i kötüye yönlendiren ve hırsının galip gelmesine yol açan ve onu felakete sürükleyen Leydi Macbeth’tir. Leydi Macbeth kışkırtıcı bir kadındır ve bunun cezasını aklını yitirip kendini ölüme sürükleyerek öder. Sonuç olarak her iki metinde de kadınlar nesne olmanın ötesine geçememişlerdir.