CEVAP:

Yirminci yüzyılda polis kavramı yeniden bir dönüşüme uğrayarak bugün anladığımız şekline kavuşur. Bu dönemdeki temel tartışma polis teşkilatlarının sınırlarının da olması gerektiği üzerinedir. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra bu fikir yaygınlaşmaya ve hem içerde hem dışarıda devletin zor aygıtları aracılığıyla güç kullanımı kanunla sınırlanmaya başlar. Bu dönemde polis kamu düzenini sağlamak adına sınırsız güçlerle donatılmış umumi bir kuvvet değil, açıkça tarif edilmiş yetkilerle donatılmış bir güç olarak yeniden kurgulanmıştır. Kanun hâkimiyetinin temel bir özelliği, vatandaşların keyfi tutuklama ve hapisten azade olmaları ve gözetim altındaki şüphelilerin iyi muamele görmeleridir. Tutuklama, yalnızca şüphelinin bir yargıcın önüne getirilmesine yarayan bir mekanizmadır, sorgulama zorlayıcı olmamalıdır. Bu dönemde işkence gibi gönülsüz sorgulamanın en yoğun ve sistematik şiddet içeren formları uluslararası antlaşmalar yoluyla da yasaklanır ve bireyin devlet erkini uygulayan temel kurumlardan biri olan polis karşısındaki hakları genişler. Aynı dönemde gelişen sosyal devlet ve refah politikaları yoksulluğun denetimini polisin elinden alınarak bu görev devletin diğer bürokratik kurumlarına devredilir.