CEVAP:

“Kürsi-i İstiğrak” Tanzimat şairlerinin tamamının değil sadece Hâmit’e özgü bir tabiat anlayışının resmidir. Şiirde Hâmit hayran kaldığı bir tabiat ile iç içedir. Fakat şair tabiatı olduğu gibi, göründüğü gibi ele almaz. Onu yer yer değiştirir ve dönüştürür. Bu şiir yeni Türk şiirinde tabiat algısının değiştiğinin habercisidir. Varlık karşısında hayranlık duyma, dönem için Türk şiirinde başlı başına bir yenilik olarak düşünülebilir.“Kürsi-i İstiğrak” taki tabiat şair için birçok manayı içerir. Bu mana resmedilen uzamın tenhalığıyla paralel bir anlam derinliğini barındırır. Onun derin anlamları karşısında insan -özellikle ikinci bölümde- acizliğin sınırına gelir. Burada resmedilen tabiatın sessizliği ve tenhalığı farklı söz ve sözcük gruplarıyla tekrar tekrar vurgulanır.Şiirin mistik bir boyutu olduğunun ipuçları aslında başlıkta kendini hissettirmektedir. İstiğrak “kendinden geçme”, “dünyayı unutma” anlamlarına gelir. Fakat özellikle dördüncü bölüm mistik ilginin belirgin kılınmaya başladığı yerdir. “Kürsi-i İstiğrak”’ın bir başka önemli özelliği ise oldukça lirik bir şiir olmasıdır. Özellikle her bölümde nakarat şeklinde tekrar eden, mısralarda peş peşe sıralanan çokluk eki almış tabiat öğeleri bu lirizmi daha da arttırır.