CEVAP:

Seyirciden okuyucuya kayan muhatabın ilk ve en büyük olumsuz tarafı hiç şüphesiz anlaşılmaya hizmet eden “sahne dili”nin göz ardı edilmesidir. Abdülhak Hâmit, bundan sonra eserlerinde yer verdiği şahısları kendi dilleriyle konuşturmayacak, bütün şahısların yerini bizzat kendisi alacaktır. Bütün eserlerinde anlaşılmaktan uzak ağır bir dil kullanan, sanatkârane söyleyiş peşinde koşan bir şairin, yani Abdülhak Hâmit’in kendisini görürüz. Hükümdarı, uşağı, kadını, erkeği, eğitimlisi, eğitimsizi hep Abdülhak Hâmit’in sanatkârane üslubu ve ağdalı diliyle konuşur.