CEVAP: İş hukukunda, çalışma ilişkilerinin asgari kurallarının belirlendiği ve asıl olarak işçi ve işveren ilişkilerinin tarafların serbestçe belirlemelerine olanak sağlayan düzenlemeler, egemen olmuş, istihdamın korunması adına çalışma koşullarının, katı iş güvencesi hükümlerinin esnekleştirilmesi gündeme gelmiştir. Diğer yandan küreselleşmenin sonucu artan ekonomik ve sektörel istikrarsızlıklar, geçici işgücü piyasalarının egemen olması, işgücünü tehdit eder hale getirmiştir. Bu süreçte, çalışma ilişkilerinin yasal çerçevesinin zayıflamasının da etkisi olmuştur. İş mevzuatının çalışma ilişkileriyle ilgili hükümlerinin taraflara daha fazla serbesti tanımasıyla bireysel iş sözleşmelerinin düzenleme alanı genişlemiştir. Özellikle toplu iş sözleşmeleri kapsamında olmayan ve bireysel pazarlık gücü zayıf olan esnek istihdam biçimleriyle çalışanlar, yasal korumaların da yetersiz kalmasıyla, düşük çalışma standartlarında çalışmak zorunda kalmıştırlar. İşgücü piyasasında güvencesiz çalışma ilişkilerini yaygınlaşması ve çalışanlar açısından getirdiği ağır sonuçlar sonucunda, nihayetinde 13. Dünya iş hukuku ve sosyal güvenlik kongresinde, esnekleştirmenin sınırlarının açıkça belirlenmesi, esnekleştirmeye gidilen alanlarda sözleşmelerle ihlal edilemeyecek, işçileri koruyucu nitelikteki temel asgari normların saptanması gerektiği kararlaştırılmıştır.