CEVAP:

Baba, bebeğiyle süre olarak daha az zaman
geçirse bile burada önemli olan, anne de olduğu gibi
geçirilen sürenin ne kadar olduğundan çok, nasıl
geçirildiğidir. Etkileşimin kalitesi süreden daha önemlidir.
Babaların özellikle, bebeklerini sallama, havaya fırlatma
şeklindeki oyun etkinliklerine eğimli oldukları görülür.
Her şey iyi gittiğinde, babalar çocuklarına karşı son derece
duyarlı ve tepki vericidirler. Ancak bebek ağlamaya
başladığında, ağlama nedenini belirleyen kişi, baba değil
annedir. Bebek stres durumlarında, babadan çok anneyi
tercih etmektedir. Bütün bunların yanında baba, çocuğu
yoğun yaşanan anne-çocuk bağlılığından koparıp onun dış
dünyaya açılmasını sağlayan kişidir. Bebek için anne,
dünyanın tamamı, kendi bedeninin uzantısıdır. Çocuk
babayı kendinden farklı olarak algılar, anne ise daha çok
kendisine benzeyendir. Baba, çocuk için hem bir sevgi
nesnesi hem de örnek alınacak kişidir. Geleneksel aile
yapısı içinde genellikle biçimsel de olsa otoriteyi baba
temsil eder. Kendisine duyulan saygı, korku ile eşanlam
taşır. Anne, çocuklara daha yakındır ve onlara ilişkin
konularda gerçek karar organıdır. Engelleyici ve
cezalandırıcı nitelikte olan kararların uygulanması ise
babaya bırakılır. Geleneklerin kendisine verdikleri bu rolü
sürdürme durumunda kalan baba, çoğu kez çocuklarıyla
yakın ve sıcak ilişki kurmaktan alıkonmuş olur. Bu
durumda çocuk babasıyla doğal ve dengeli bir ilişki
kuramaz. Babanın otoriter yapısı, çocuğun sağlıklı bir
kişilik geliştirmesine engel olur. Böyle bir ortamda yetişen
çocuk, yetişkin bir birey olduğunda kendi haklarının,
benlik sınırlarının ve sorumluluklarının pek farkında
değildir. Dolayısıyla bu çocuklar özgüvenden yoksun
yetişirler ve genellikle otorite karşısında itirazsız boyun
eğici oldukları halde, otoritenin yokluğunda sorumsuz ve
saygısızca davranabilmektedirler. Bu kişiler, kendileri
otorite durumuna geldiklerinde, otoritenin verdiği gücü
acımasız ve sorumsuzca kullanmaktan çekinmezler.