CEVAP:

Eğitim ve alfabe reformu çerçevesinde her bir halk için farklı alfabeler geliştirilerek ortak bir düşünce ve edebiyatın oluşmasının önüne geçildi. Yeni cumhuriyetlerin kurulmasıyla birlikte en küçük yerel farklılıklar sanki o halkın ayırdedici özellğiymiş gibi sunuldu. Her bir cumhuriyette diğerlerinden bağımsız yerel kültür politikaları yürütüldü. Böylece daha XX. yüzyıl başında Semey’de yaşayan bir Kazak, Hive’de yaşayan bir Türkmen ya da Buhara’daki bir Özbek binlerce kilometre ötede, Kırım’daki Bahçesaray’da yayınlanan Tercüman gazetesini rahatça okuyup anlarken, alfabe değişikliğiyle birlikte birbirlerini zor anlar hale geldi.