CEVAP:

Bu durumda çocuk babasıyla doğal ve dengeli bir
ilişki kuramaz. Babanın otoriter yapısı, çocuğun sağlıklı
bir kişilik geliştirmesine engel olur. Böyle bir ortamda
yetişen çocuk, yetişkin bir birey olduğunda kendi
haklarının, benlik sınırlarının ve sorumluluklarının pek
farkında değildir. Çocukluğunda sindirilmiş olan bu kişiler
kendilerinin güçsüz olduklarına o kadar inanırlar ki
kendilerinden başka herkesi güçlü ve haklı görürler. Aynı
zamanda, kendilerine ait bir görüş ve düşünceleri de
yoktur. Dolayısıyla bu çocuklar özgüvenden yoksun
yetişirler ve genellikle otorite karşısında itirazsız boyun
eğici oldukları halde, otoritenin yokluğunda sorumsuz ve
saygısızca davranabilmektedirler. Bu kişiler, kendileri
otorite durumuna geldiklerinde, otoritenin verdiği gücü
acımasız ve sorumsuzca kullanmaktan çekinmezler
(Göknar, 2004).
Baba ve çocuk arasında iletişim ve etkileşimin zayıf
olması, babanın çocuğa karşı ilgisiz bir tutum sergilemesi,
çocuğun temel gereksinimlerinin karşılanmamsı anlamına
gelir. Bu durum çocukta özgüven gelişimini olumsuz
etkiler. Babanın çocuğa karşı ilgisiz bir tutum
sergilemesinin altında kendi yaşamındaki sıkıntıları, çok
çalışmak zorunda kalması, çalışma saatlerinin çocukla
birlikte olmaya uygun olmaması, yorgunluk gibi nedenler
bulunabilir. Bazen baba kendi yaşamındaki sorunları
çözmeye çalışırken çocuklarıyla birlikte olmak ve onlara
yardımcı olmak için gerekli enerji ve gücü bulamaz.
Bunun sonucunda çocuk, babasından ilgisiz bir tutum
görürür. Oysa çocuğun anneyle birlikte olmak kadar
babayla birlikte olmaya da gereksinimi bulunmaktadır.
Babası tarafından yeterli ilgi gören çocuk, sevildiğini
önemsendiğini hisseder. Bu duygu kendini değerli
hissetmesine, kendisi için olumlu görüş geliştirmesine ve
benlik saygısı kazanmasına destek olur.