CEVAP: Leibniz, tipik bir 17. yüzyıl düşünürü olarak, ussal bilmeyi historik bilmeden üstün tutar ve ussal bilmenin kendi doğrusunu varlığın kendisinde (essentia), historik bilmeninse doğrusunu varlığın görünümünde, yani varoluşta (existentia) bulduğunu savunur. Bu anlayışa göre varlığın kendisi hakkında bilgi edinmenin biricik aracı ustur ve asıl varlık bilgisi, yani zorunlu olanın bilgisi, ussal bilgidir. Yine bu anlayışa göre, historik bilgi de varoluştaki olguların bilinmesi ya da olumsal (contingent) alanın bilgisidir. Böylelikle Leibniz, tarih bilgisini mantıksal açıdan olasılık kavramı çerçevesinde değerlendirmeye uygun bir konuma indirgemiş olur.