CEVAP:

Bu ayetin birçok mesaj içerdiği muhakkaktır.
Birincisi, bu Kur’ân dağataşa değil, akıl ve irade sahibi
insana emanet olarak verilmiştir. Ama ne gariptir ki, akıl
ve bilinç yeteneğiyle donatılarak kulluk emanetini
yüklenen insanoğlu, bir taraftan cehennem ateşi, diğer
taraftan cennet nimetleriyle kuşatılmış bir geleceğe doğru
yol alırken pervasız ve gamsız davranıyor, bu muhteşem
Kur’ân karşısında duyarsız kalabiliyor! İkincisi, başta
münafıklar olmak üzere, Kur’ân’ın büyüklüğünü
hissetmeyen tüm çevrelerin taş kalpli olduğu
vurgulanmaktadır. Üçüncüsü ise, Kur’ân dağa inmiş
olsaydı onu da akıllandırır ve duygulu hale getirirdi.
Vicdanı olan insanların Kur’ân okunduğunda, onu
dinlediklerinde duygulanıp ağlamaması ne mümkün!
Nitekim Hıristiyanlar arasında keşişler ve rahiplerin
Kur’ân’ı işittiklerindeki tutum ve davranışları Allah (cc) tarafından övgüye değer bulunarak Mâide suresinin 83 ve
84. ayetlerinde şöyle ifadesini bulmaktadır: “İşte o keşişler
ve rahipler hak ve hakikati tanıdıkları için Peygamber’e
vahyedilen ayetleri dinledikleri zaman gözlerinin yaşla
dolup taştığına tanık olursun. Onlar, ‘Ey Rabbimiz!’
derler, ‘Biz iman ettik. Sen bizi hak ve hakikate tanıklık
eden kullarının arasına kat! Hem sonra bütün isteğimiz
Rabbimizin bizi güzel kullarının arasına katması iken
Allah (cc)’a ve O’nun tarafından bize ulaşan Kur’ân
mesajına ne diye iman etmeyelim ki?!’