CEVAP:

Keynesyen yaklaşım, durgunluk dönemlerinde tam istihdamı desteklemek üzere nominal ücretlerde kesinti yapmak yerine alternatif çözüm önerileri sunmuştur. Tam da o dönemde, artan işsizlikle mücadele etmek için, Neo Klasik İktisat’ın önerisi olan nominal ücretlerde kesinti yapmak, dönemin politikacıları tarafından pratik bir çözüm olarak görülmemekteydi. Keynes, ücret kesintileri yoluyla bir firmanın istihdamını arttırabileceğini; fakat firmanın ürünlerine olan talep değişmeyeceği için bu tip bir politikanın etkisiz kalacağını savunmuştur. O'na göre, ekonominin dışa kapalı olduğu varsayımı altında, bir bütün olarak ekonomideki satışlar ücret kesintileri yoluyla arttırılamaz, çünkü ücretler üretimin maliyeti olduğu kadar talebin kaynağını da teşkil eder. Ücretler düşmeye başladığında kişiler ücretlerin daha da düşeceği beklentisi içine girer, bu da firmaların yatırım kararlarını ertelemesine neden olur ve bunalımı daha da derinleştirir. Buna ek olarak, kar marjlarının küçülmesi de yeni yatırım yapma arzusunu azaltır. Ücret gelirlileri sınıfının en yüksek marjinal tüketim eğilimine sahip grubu oldukları için bunların ücretlerindeki bir kesinti ekonomideki tüketim eğiliminin hızla düşmesine sebep olur ki bu da krizi daha da kötüleştirir. Sonuç olarak, Keynes, ücret kesintilerinin krizle mücadele etmek için iyi bir politika olmadığına ekonomik kesimleri oldukça ikna etmeyi başarmıştır. Keynes, bakış açısıyla, ulusal gelir hesapları muhasebesinin ve ekonometrik tekniklerin geliştirilmesini teşvik etmiş, liberalizme farklı bir bakış açısı kazandırmıştır.