CEVAP: Kırsal turizm dünyada 19. yüzyıldan itibaren kalkınmanın bir aracı olarak görülmeye başlanmış ve bu konuda politika ve stratejiler geliştirilmiştir. Özellikle az gelişmiş kırsal alanların kalkınma sürecine destek olacak bir araç olarak nitelendirilen kırsal turizm, Birleşmiş Milletler (UN), Ekonomik Kalkınma ve İşbirliği Teşkilatı ve (OECD) Avrupa Birliği’nin kırsal kalkınma ve buna destek olarak kırsal turizmin önemini vurguladığı politika ve planlar hazırlanmaya devam etmektedir. Türkiye, sosyoekonomik kalkınma faaliyetlerini planlar çerçevesinde yürüten ve planlı kalkınmayı 1930’lu yıllardan itibaren uygulamaya başlayan ülkelerden biridir. 1924’te çıkarılan Köy Kanunu ile kırsal kalkınmanın önemi kavranmış, kalkınmanın köylerden başlayacağı düşünülmüştür. Ancak 1929 Dünya Ekonomik Bunalımı ve arkasından gelen II. Dünya Savaşı istenilen kalkınma hamlelerinin yapılmasına engel olmuştur. 1950’li yıllardan itibaren ise Köy Enstitüleri’nin kurulmasıyla kırsal alanlarda yaşayan yerel halkın eğitim düzeyinin arttırılması ve üretim faaliyetlerinin geliştirilmesi hedeflenmiştir. 1970’li yıllarda Köy Kentler ve Tarım Kentleri, 1980’lerde ise Merkez Köyler ile altyapı hizmetlerinin sağlanması ve sınırlı kamu kaynaklarının daha etkin biçimde kullanılması yönünde çalışmalar yürütülmüştür. 2000’li yıllarda kırsal altyapı eksikliklerinin devam etmesi ve kırsal kalkınmanın istenilen düzeye ulaşamaması devleti yeni arayışlara yöneltmiştir.