CEVAP:

Banka faaliyetlerinin önemli bir kısmında kredi riski farklı düzeylerde görülür. Bir kişiye veya şirkete nakit kredi verilmesi, kredi riskinin en bilinen şeklidir. Bankalar, türevler ve taahhütler gibi işlemleri nedeniyle de kredi riskine maruz kalabilirler. Kredi riskinin ölçülmesinde müşteriye ilişkin bir kredi derecesinin verilmesi esastır. Bu kredi derecesinin uzun dönemli istatistikleri dikkate alınarak kredi riski hesabı yapılır. Kredi derecesinin hesaplanmasında, bireysel müşteriler, Küçük ve Orta Ölçekli İşletmeler (KOBİ), kurumsal müşteriler ve
ülkeler için farklı değişkenler kullanılır. Bu kredi derecelerinin istatistiki olarak doğru kabul edilebilir sonuç verip vermediği test edilir. Kriz dönemlerinde kredi derecelendirme kuruluşlarının tahminlerindeki sapmalar, bu kuruluşların
düzenleyiciler, kamuoyu ve politikacılar tarafından eleştirilmesine neden olmaktadır. En son 2008-2009 Global Kriz sonrasında da bu kuruluşların, krizin oluşmasında ve büyümesinde etkilerinin olduğu ve bunların piyasalara etkilerinin sınırlandırılması gereği tartışılmıştır. Bu kuruluşlara ilişkin standartlar ve
düzenlemeler daha sıkı hale getirilmiştir. Basel-II’de standart yöntem, temel içsel derecelendirme ve ileri içsel derecelendirme yaklaşımları tanımlanmıştır. Bankacılık düzenlemelerinde kredi riski için hesaplanmasında kredi derecesinin
kullanılması esastır. Gelişmekte olan ülkelerdeki hukuk ve muhasebe sistemindeki yetersizlikler ve kayıtdışı işlemler kredi riski modellerinin istatistiki güven düzeyinin yeterli çıkmamasına neden olmaktadır. Bu nedenle, bu yöntemlerden en basiti olan standart yaklaşımın kullanılması gerekmektedir. Kredi riski için bankanın bulundurması gereken sermaye tutarının hesaplanmasına “Bankalarda Sermaye Yeterliliği” başlığı altında yer verilecektir.