CEVAP:

12 Mart müdahalesinin teşvik ettiği anayasa değişiklikleri, öğrenci ve işçi hareketlerinin yatışmasını,şiddet eylemlerinin sona ermesini sağlamamıştır. Tam aksine bu şiddet eylemleri, 1970’lerin ikinci yarısı boyunca kamu düzenini ortadan kaldıracak ölçüde artarak devam etmiştir. Üstelik 1973 ve 1977 genel seçimleri sonrasında siyasî partilerden hiçbiri, tek başına hükûmeti kuracak çoğunluğu elde edemediğinden, koalisyon ve azınlık hükûmetlerinin kurulması kaçınılmaz olmuştur. Bu ise ülkenin karşı karşıya kaldığı ciddî ekonomik ve siyasal sorunları çözecek, uzun vadeli politikaların izlenmesini önleyen en önemli faktörler arasındadır. 1970’lerin başında sadece sol görüşlü işçi ve öğrencilerle sınırlı olan sokak hareketlerinin sağ akımları da içine alarak genişlemesi, ülkeye hâkim olan siyasal kutuplaşmanın derinleşmesine yol açmış; bu kutuplaşmanın TBMM’de temsil edilen siyasî partilere de yansıması, parlamentoyu karar alamaz hâle getirmiştir. Fahri Korutürk’ün cumhurbaşkanlığındaki görev süresini tamamladığı Nisan 1980’den 12 Eylül 1980’e kadar TBMM’nin yeni cumhurbaşkanını seçecek uzlaşmayı sağlayamaması, parlamenter sürecin ne ölçüde kilitlendiğinin en açık kanıtıdır.