CEVAP:

Osmanlı İmparatorluğu’nda İslam dininin gerektirdiği zekat, fitre, adaklar, kurban ve kefaretlerle, diğer bağış ve sadakalar şeklinde dar gelirliler ve muhtaçlara yapılan yardımlar, yüksek gelirlilerden düşük gelirlilere doğru gelirin belirli çapta yeniden
dağılımını sağlıyordu. Bu yardımlar, varlıklı sınıf tarafından kişisel olarak yapılmaktaydı. Bunların dışında, İmparatorlukta yaygın bir biçimde bulunan vakıflar da, benzeri yardımlarda bulunuyorlardı (Dilik, 1972: 26; Talas, 1983: 372-373). Daha çok dinsel gerekçelere dayalı bu sosyal yardım uygulamaları, aile içi yardımlaşmalara göre daha geniş çaplı ve organize olmakla birlikte, bir sosyal güvenlik uygulaması olmaktan daha  çok, insani yardım çerçevesinde değerlendirilmelidir.