CEVAP: Bu yaklaşım ideolojik kalıplar içerisinde tanımlanan dış politikadan daha geleneksel bir politikadır. Bu politika ile Rusya’nın tarihinden gelen sembol ve mitler üzerinde daha fazla durulmuş ve bu politikanın temelleri belirlenirken Rus tarihinden daha fazla yararlanılmıştır. Ancak milli çıkara dayalı daha pragmatik ve makul dış politika oluşturma çabaları da milli çıkarların tam olarak tanımlanamaması ve Boris Yeltsin’in gittikçe zayıflayan otoritesi ile sekteye uğramıştır. Sonuç olarak Boris Yeltsin döneminde eski Sovyet alanıyla ilişkiler Batı ile iliş- kilerin ardından ikinci sırada kalmış, Primakov’un girişimi bile bu gerçeği tam manasıyla değiştirememiştir. Yeltsin döneminde ABD’ye olan bağımlılık sürmüş, AB ve NATO ile ilişkiler geliştirilmeye çalışılmıştır. Yine Sovyetler Birliği’nin ardılı olması sebebiyle BM Güvenlik Konseyi’nde veto hakkı olan daimi üye bir ülke olarak (ki, Yugoslavya krizinde bu hakkı kullanmıştır) yer alan Rusya, G-7’nin 8. üyesi olmuştur. Öte yandan ABD’ye denge oluşturabilecek biçimde 1990’ların ortalarından itibaren Çin ile ilişkiler (fiangay işbirliği girişimi ile sembolleşen) geliştirilmeye çalışılmış ama Ortadoğu politikası dâhil ABD’ye yakın politikalar izlenmesi durumundan vazgeçilememiştir.