CEVAP:

Türkiye’deki kadına yönelik şiddet konusunda gerçekleştirilen sosyolojik çalışmaların bir bölümü de şiddetin olağanlaştırılması üzerinde durmuştur. Şiddete maruz kadınlar yaşadıkları durumun dışına çıkabilmek için genellikle ev dışından akraba veya yakınların desteğine ihtiyaç duyarlar. Aynı zamanda kurumsal ve yasal mekanizmaların kadına destek olacak şekilde işletilmesi gerekir. Oysa bu tür durumlara yönelik olarak sorunla yüzleşmeme yaklaşımı baskın hâle gelebilmektedir. Bu yaklaşımın temelinde eşler arası sorunların gizli kalması gerektiği ve aile birliğini devam ettirmenin kutsal bir görev olduğu gibi anlayışlar yer almaktadır. Nitekim bu yaklaşımlara bağlı olarak da şiddete ilişkin yaşanan sorunların üstünün örtülmesi veya yadsınması söz konusu olabilmektedir. Bu yüzden, kadın çevresi tarafından yaşananlara tahammül etmeye yönlendirilmekte veya kadının kendisi yaşananları sineye çekmeyi tercih etmektedir. Çocukluğunda annesinin de şiddete uğradığına tanıklık etmiş kadınlar yetişkinlik dönemlerinde karşı karşıya kaldıkları şiddeti olağan olarak görebilmektedir. Ailesi ve yakın çevresi tarafından bu tür durumlarda destek alamayacağını düşünen kadınlar uğradıkları şiddetten kimseye bahsetmezler. Örneğin, Türkiye’de eşi veya birlikte olduğu kişinin fiziksel veya cinsel şiddetine maruz kalmış her on kadının dördü maruz kaldığı şiddeti yakın çevrelerine veya kurumlara anlatmamaktadır.