CEVAP: 1930’lardan başlar ve özellikle Beşeri ilişkiler Yaklaşımı’nın egemenliğinin hissedildiği bir dönemdir. Bu dönemde çalışanlar sosyal varlıklar olarak ele alınır ve “çalışma”nın toplumsal anlamının asıl belirleyici olduğuna inanılır. Daha çok antropoloji ile kurulan ilişkiler belirleyicidir. Beşeri ilişkiler yaklaşımının genel yöntemlerinin yine antropolojiden transfer edilmesi bu tespiti haklı çıkarır. Sosyalleşme kavramının iş yeri koşulları için çok önemli olduğu düşünülür ve özellikle farklı kültürel köklere sahip çalışanların, iş yeri koşulları altında hangi biçimlerde işbirliği ve çatışma yaşadıklarına odaklanılmaktadır. Bu dönemde teknoloji, yönetim çevresi, tabakalaşma ve statü grupları gibi yapısal faktörler dikkate alınır. Ancak yapısal unsurlar, dışsal belirleyiciler değil; çalışanların davranışlarında varsaydıkları koşullar olarak değerlendirilir. Yine bu eğilim içerisinde farklı meslek gruplarının kendi mesleki kültürlerini ve ahlaklarını geliştirerek, çalışma yaşamından kaynaklanan sorunların değerlendirilmesi popüler bir eğilimdir.