CEVAP: Türkçede söz başında bulunabilen ünsüz sayısı diğer pozisyonlara göre oldukça sınırlıdır. Türkçe kökenli sözcüklerde, söz başında, ğ, l, m, n, r, ş, z ünsüzleri bulunmaz. Bir sözcüğün bu ünsüzlerden birisiyle başlaması kökeninin Türkçe olmadığını gösterir. Bu kuralın bir istisnası olarak, n ünsüzü sadece ne ve bundan türemiş olan nereye, nasıl, niçin, neden gibi sözcüklerde bulunabilir. Ş sesi de, şu, şimdi, şiş gibi Türkçe örneklerde geçer ama ikincildir, yani başka seslerden gelişmiştir. Söz başında bulunabilen, d, p, v, g ünsüzleri de ikincildir ve Türkçenin eski dönemlerine ait başka ünsüzlerden gelişmişlerdir. Buna bazı örnekler vermek istersek; eski biçimde; temür, yeni biçimde demir, tal-dal, barmak-parmak, bış-piş, kel-gel, bar-var, ber-ver gibi.