CEVAP: : İşçi ve işveren tarafları arasındaki menfaat uyuşmazlığı toplu pazarlık aşamasında görüşmeler yoluyla çözümlenmeye çalışılır. Bu görüşmelerde anlaşma sağlanamayıp uyuşmazlık çıkarsa, temelini dürüstlük kuralında bulan ultima ratio (son çare) ilkesi gereği grev ve lokavt gibi mücadeleci çözüm yollarına gidilmeden önce uzlaştırma, arabuluculuk, tahkim gibi alternatif (barışçı) çözüm yolları denenir. Bu yolla da uyuşmazlık çözümlenemezse, taraflar grev ve lokavt gibi mücadeleci çözüm yollarına başvurarak birbirlerini anlaşmaya zorlayabilir. Anılan süreç sonunda toplu iş sözleşmesi bağıtlanmasıyla işveren tarafından işçiye tanınan menfaatler hak niteliği kazanır. Türkiye’de olduğu gibi hak ve menfaat uyuşmazlığı ayrımının benimsendiği ve toplu iş sözleşmelerinin kanuni bağlayıcılık taşıdığı ülkelerde, iş mücadelesi araçlarına sadece toplu iş sözleşmesinin yapılması sırasında ortaya çıkan menfaat uyuşmazlıklarında başvurulabilir. Toplu iş sözleşmelerinin devamı süresince çalışma koşulları tekrar tartışmaya açılamadığı gibi, toplu iş sözleşmesinin bağıtlanmasıyla hak niteliği kazanan çalışma koşullarına ilişkin sözleşme hükümlerinin yorumlanmasından doğan uyuşmazlıklarda iş mücadelesi araçlarına başvurulamaz. Söz konusu uyuşmazlıklar yargı organlarınca çözülür. Anılan sistemlerde işçi ve işveren taraflarının toplu iş sözleşmesi süresince tekrar menfaat uyuşmazlığı çıkarmamak üzere sulh olmalarına barış borcu adı verilir. Bu nedenle toplu iş sözleşmeleri bir barış sözleşmesi olarak da nitelendirilebilir.