CEVAP: Videodiskler, plastikten ya da alüminyumdan yapılmış daire biçimli levhalardır. Magnetik bantlardan başlıca farkı, üzerindeki kayıtların silinememesi ya da bir kaydın üzerine yeni bir kaydın yapılamamasıdır. Diskin yüzeyi çok küçük, milyonlarca çukurla kaplıdır. Ses ve görüntü kodlarını taşıyan bu çukurluklar bilgisayarla üretilmiştir. Bu kodlar göstericinin elektronik donanımınca tekrar çözülür ve taşıdıktan mesaj ses ve görüntü olarak televizyon ekranına aktarılır. Gramofon plaklarından farklı olarak video-disklerin üzerinde sarmal oluklar bulunmaz. Diskin yüzeyinde bulunan ve mesajı taşıyan çukurluklar koruyucu bir plastik kılıfla kaplanmıştır. Ayrıca bir videodisk uzunçalar plaktan (LP) çok daha hızlı (saniyede 30 kez) döner. Diskin yüzeyindeki bilgi genellikle bir laser demetiyle okunur. Okumanın, gramofonlarda olduğu gibi, bir iğnenin yardımıyla yapıldığı bazı videodiskler de vardır. Videodisklere evlerdeki aygıtlarla kayıt yapılamaz. Videodiskler magnetik bantlardan çok daha uzun ömürlüdür. Bir videobant yaklaşık 100 gösterimden sonra yıpranmaya başlar, çünkü yüzeyindeki oksit katmanı yavaş yavaş dökülür. Oysa bir disk, özellikle de laser ışınıyla okunanları binlerce kez kullanılsa bile herhangi bir yıpranmaya uğramaz. Videodiskler sabit görüntülerin gösteriminde çok kullanışlıdır. Bir bant programında belli bir bölümü bulmak için bütün bandı taramak zorundasınızdır; ama, bir diskte laser demeti ya da iğne istediğiniz bölümü bir anda bulup gösterebilir. Demek ki disk ideal bir bilgi deposu görevi görebilir ve burada saklanan bilgiye kolayca erişilebilir. Videodisklere kaydedilen kitaplar ve eski filmler binlerce yıl dayanabilir.