Kişinin çevresiyle ilk teması doğumla katılmış olduğu aile grubu içinde başlar. Çocukla aile üyeleri arasında başlayan bu etkileşim sürecine "toplumsallaşma" denir.

Toplumsallaşma ile kişinin içgüdüleri toplumdaki hakim değer yargıları ve davranış kalıpları içine yerleştirilir. 

Aile, “Ana baba çocuklar ve tarafların kan akrabalarından oluşan (aile biçiminin gereğine göre) ekonomik ve toplumsal bir birliktir.” Bu birlik, eşlerin açıkça belirttikleri amaçlarını gerçekleştirmek üzere bir araya gelmelerinden oluşmaktadır. Eşlerin çocuk sahibi olmalarıyla daha kapsamlı bir anlam taşıyan aile, aynı zamanda çocukları topluma hazırlayan küçük bir topluluk modelidir.

Toplumsal düzeyde meydana gelen değişmeler aileyi iki ayrı yönde etkilemiştir. Birincisi aile dışında yeni bir takım sosyal kurumların meydana gelmesi ve ailenin görevlerini yüklenmesi nedeniyle görevlerin farklılaşması, ikincisi de toplumsal sorunların ailenin iç dinamiğini etkileyerek aile içi sorunlara yol açmasıdır.

Ailenin evrenselliği, devamlılığı ve sosyal yapıda çekirdek özellik taşımasının yanında, aile üyelerinin sorumlulukları, üyeler arası ilişkilerin duygusal bir temele dayanıyor olması, şekillendirme özelliği ve kurallarla çevrili olması gibi hususlar her aile tipinde görülen yaygın özelliklerdir.

Özellikle kırsal alandan kentlere göç eden, tarımsal yapıdan kopan kadının iş-güç biçimlerinde ve emeğinin değerlendirilme sürecinde ortaya çıkan değişiklikler aile içi ilişkileri yakından etkilemektedir.

Bugün aile kendisini etkileyebilecek iki temel sorun ile karşı karşıyadır. Birincisi toplumsal değişmelere paralel olarak çıkan toplumsal dinamizmin aileye olan etkisidir. İkincisi ise doğrudan ailenin iç mekanizmasında ortaya çıkan aksaklıklardır.

Toplumsal dinamizmin etkisi ailenin yapısına değil, görevlerine yöneliktir. 

Türkiye’de varolan aile tipleri hanehalkı ölçüt olarak ele alınıp incelendiğinde büyük ve küçük olmak üzere iki ana grup ayırt edilebilir.

Kırsal alanda yaşayan, tarımla geçimini sağlayan, akrabalık bağları kuvvetli, aile adının önem ifade ettiği, erkeklerin karar almada ön planda olduğu, yaşlı erkeğin ya da erkeklerin aile sorumluluğunu üstlendiği, geleneklere bağlı bir aile tipi, "büyük ailedir". 

(Büyük Aile” için geleneksel aile, geniş aile, eski aile, köy (kır) ailesi ifadeleri de kullanılmaktadır)

Küçük aile; kentsel alanda yaşayan, hanehalkı sayısı sınırlı sanayi, ticaret ya da hizmet sektöründe çalışan, akrabalık bağlarının görece önemini yitirdiği, karar alma mekanizmasının aile üyeleri arasında paylaşıldığı geleneksel yaşam tarzından uzaklaşılan bir aile tipidir.

(“Küçük Aile” için çekirdek aile, kent ailesi, modern/çağdaş aile, modern demokratik aile, dar aile ifadeleri de kullanılmaktadır).

Türkiye’de aile tipleştirmelerinde gerek kasaba (Kıray,1964) gerekse gecekondu ailesi (Yasa,1966) geçiş ailesi olarak kavramlaştırılmaktadır.

Kırsal-kentsel etkileşim sonucu ortaya çıkan büyük kentlerin fiziksel ve sosyal koşulları yeterli olmayan yerleşim birimlerinde kendine özgü bir yaşam biçimi geliştirmiş aileler ‘gecekondu ailesi’ olarak tanımlanmaktadır.

Aile bir toplumsallaşma aracı olarak demokratikleşmeye katkı yapar. Ailenin demokratikleşmesi toplumun demokratikleşmesi demektir.

Öte yandan eğitim sistemine demokratikleşme yansıtıldığı ölçüde ailenin demokratikleşmesi de kendiliğinden gerçekleşecek ve ‘demokratikleşme bilincinin’ yerleşmesine katkı verecektir.

Evlenebilecek yaşlarda hem kız hem de oğlu bulunan iki ailenin karşılıklı olarak kız ve oğullarını evlendirmeleriyle kurulan aile şekline "berder ailesi" denilmektedir.

Hanehalkı sayısı ve ortalama hanehalkı büyüklüğü Türkiye genelindeki dağılımda yıllara göre hanehalkı sayısı artmakta ancak hanehalkı büyüklüğü giderek azalmaktadır. Bu da çekirdek ailenin arttığını hanehalkı sayısında da düşüşün olduğunu göstermektedir.

Türkiye genelinde yaşam koşulları bakımında kır/kent farklılığının hala çok yüksek oluşunun göçün temel nedenlerinden biri oldu¤unu unutmamak gerekir. Bunun bir göstergesi de hanehalkının sahip oldu¤u tüketim mallarıdır.

Türkiye’de ailelerin medeni durumuna bakıldığında nüfusun % 61’inin evli nüfustan oluştuğu görülmektedir. Giderek azalma eğilimi gösteren evlenme oranına karşılık bekar nüfus oranı ise % 34’tür. Boşanmış nüfus oranı, 2000’de % 1.6’dır ve giderek artmaktadır.

TÜİK’in 2010 verilerine göre Türkiye’de 15 ve üzeri yaş grubunun işsiz oranı % 11.9'dur.

Türkiye’deki ailelerin eğitim durumuna bakıldığında ise ailelerin 1935’ten bu yana eğitime verdikleri önemin giderek arttığı gözlenmektedir.

Türk kadının tarihsel aç›dan üç önemli dönem geçirdiği gözlenmektedir.

1- İslamiyet’in kabulünden önceki dönem

2- İslamiyet’in kabulünden sonraki dönem

a- Tanzimat’a kadar olan Osmanlı dönemi b- Tanzimat dönemi c- Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyet dönemi