Devlet  otoritesinin  hukuk  kurallarıyla  sınırlanması,  bu  otorite  karşısında  bireylerin  çeşitli  hak  ve özgürlüklerinin tanınıp korunması yönündeki gelişmelere anayasacılık akımı denmektedir.

ABD Anayasası, 1787’de kabul edilmiştir.

18. yüzyılın büyük sanayi devrimi ile hızla güçlenen burjuva sınıfı  etkili iktisadî ve siyasî aktör  olmuştur.

Devletin vergilendirme yetkisinin keyfîliğini, iktisadî faaliyetleri önünde büyük bir engel olarak görmekteydi. Bu nedenle, devletin vergilendirme yetkisinin hukuk kurallarıyla sınırlandırılması burjuva sınıfının  en önemli amaçlarından biri olmuştur. 

"Bu öğretiye göre, insanlar, daha doğuştan sadece insan olmak sıfatıyla, vazgeçilmez ve devredilmez  bazı  hakların  sahibidir.  Tâbiat hâlinin sürdürülmesindeki güçlükler, insanlığı  bir sözleşme ile devlet otoritesini yaratmaya teşvik etmiştir.  İnsanoğlu, tabiat hâlinde sahip olduğu hakların bir kısmını devlet otoritesine devretmiştir. Bu nedenle, devlet, bireylerin   sözleşme   ile   kendisine   devretmediği   tabiî   haklarına   saygı   göstermek,   bu   haklara dokunmamakla yükümlüdür."

"Bu öğretiye göre, insanlar, daha doğuştan sadece insan olmak sıfatıyla, vazgeçilmez ve devredilmez  bazı  hakların  sahibidir.  Tâbiat hâlinin sürdürülmesindeki güçlükler, insanlığı  bir sözleşme ile devlet otoritesini yaratmaya teşvik etmiştir.  İnsanoğlu, tabiat hâlinde sahip olduğu hakların bir kısmını devlet otoritesine devretmiştir. Bu nedenle, devlet, bireylerin   sözleşme   ile   kendisine   devretmediği   tabiî   haklarına   saygı   göstermek,   bu   haklara dokunmamakla yükümlüdür."

1.Burjuva sınıfının doğmasıdır.

2.17. yüzyılın tabiî hukuk öğretisidir. 

John Locke’dır.

Tabiat hâlinde yaşayan insan oğlu bazı karışıklıkları ve güçlükleri   aşmak  üzere, gönüllü olarak  bireyler   bir  araya  gelerek  devlet  otoritesini yaratmışlardır. Tabiat hâlinde sahip oldukları hakların bir kısmını da, bu otoriteye devretmişlerdir. 

John Locke tabiat hâlinde yaşamanın, kaçınılmaz olarak bazı karışıklıklara ve güçlüklere neden olduğunu, bu  güçlükleri  aşmak  için,  bireylerin  bir  araya  gelerek  devlet  otoritesini yarattıklarını ve tabiat hâlinde sahip oldukları hakların bir kısmını da, bu otoriteye devrettiklerini söyleyerek, bu süreçin , her bakımdan gerçek bir "toplum sözleşmesi" olduğunu belirtmiştir.

Bu düşünceler, ilk defa  gerek  Amerikan  bağımsızlık  hareketi  neticesinde  yayınlanan  beyannamelerde,  gerekse Fransız  devrimini takiben  yayınlanan  Fransız  İnsan  Hakları Evrensel Bildirisi’nde  somut hükümlere dönüşmüştür.

Rousseau’nun sosyal sözleşme tezinden hareketle geliştirdiği teori, iktidarın sınırlanmasına değil; tam aksine, belirli bir zamanda ve belirli  bir  mekânda  yönetme  gücünü  kazananların,  bu  gücü,  kadir-i  mutlak,  yani  sınırsız  olarak kullanmalarını savunmuştur.

Rousseau’ya göre genel irade 8Devlet), tek tek bireylerin iradesinden oluştuğu için, daima toplumun menfaatini ve iyiliğini korumaya yönelik olarak hareket edecektir. Bu nedenle, genel iradenin sınırlanmasına ihtiyaç yoktur;

Düşünürün  gerçeklerle  bağdaşması  mümkün  olmayan  bu  tezi,  çoğunluğun  istibdadına  (baskısına) dayanan bir sistemin doğmasına vücut vermiştir. devlete sunulan sınırsız yetkilerin baskıya dönüşmesi kaçınılmaz olacaktır. Öte yandan bu tür bir yapı içinde, belirli bir anda azınlıkta yer alan grupların çoğunluğa dönüşmeleri, böylece, yönetme gücünü elde etmeleri mümkün olamayacaktır. Kısacası  bu  düşünce,  azınlıkların  çoğunluk  hâline  gelmeleri  şansını  ortadan  kaldırmakta;  böylece, yönetme  kudretinin  demokratik  ve  barışçıl  yöntemlerle  el  değiştirmesini  engellemektedir.  Yazarın, çoğunlukçu demokrasi olarak adlandırılan bu teorisi, sonraki yüzyıllarda demokratik değil, totaliter ve otoriter sistemlerin ilham kaynağı olmuştur.

Montesquieu

“Yönetim;  halkın,  ulusun  ya  da kamuoyunun  ortak  yararı,  savunması  ve  güvenliği  için  kurulmuştur, herhangi bir yönetim bu göreve layık olmadığını gösterir ya da bu görevi hiçe sayarsa, toplumun çoğunluğunun, kamu yararına en uygun gördükleri bir biçimde, bu yönetimde ıslahata gitmek, yapısını değiştirmek ya da yönetimi ilga etmek hakkı doğar; bu hak vazgeçilmez, devredilemez ve iptal edilemez bir haktır.” Buna "direnme  hakkı  " denir.

John Locke'dır.

Montesquieu’dan. 

1215 tarihli Magna Carta Libertatum’dur.

Yönetilenlerin   "tebaa"   statüsünden,  devlet otoritesi karşısında hakları ve ödevleri olan  "vatandaş "  statüsüne   geçmesi   sonucunu yaratmıştır.